Roger Vadim pokazał zdjęcie Bardot swojemu szefowi, reżyserowi i scenarzyście, Marcowi Allégret. Ten, zauroczony urodą dziewczyny, zaproponował jej wzięcie udziału w castingu do filmu "Les lauriers sont coupés". Brigitte udało się dostać rolę, lecz film ostatecznie nie powstał. Pomimo tego młoda piękność zaczęła rozważać rozpoczęcie kariery aktorskiej.

Po 3 miesiącach znajomości Vadim oświadczył się Bardot. Para była w sobie szaleńczo zakochana. Brigitte pytana o pierwszego męża, przez całe życie podkreślała, jak bardzo zafascynował ją młody filmowiec. Był inny niż wszyscy, których do tej pory spotkała. Oczywiście, zachwytu córki nie podzielali rodzice. Uważali, że reżyser jest alfonsem i prowadzi ich córkę na manowce. Nie ufali mu do tego stopnia, że po kolacji, na której był gościem, matka Brigitte liczyła srebrne sztućce, by sprawdzić, czy aby na pewno nic nie zginęło.

Swoją 16-letnią żonę Vadim wymyślił i wykreował na symbol seksu lat 50. i 60. Nauczył ją z dumą obnosić się ze swoją seksualnością. Uczył, jak powinna się poruszać i jak kusić mężczyzn. Polecił jej chodzić nago po mieszkaniu, aby na planie filmowym naturalnie i bez skrępowania epatowała nagością. Jak się później okazało, ośmielanie Brigitte nie wyszło Vadimowi na dobre, rozbudził bowiem jej naturę kusicielki na tyle, że kilka lat później zdradziła go z kolegą z planu filmowego.

Zanim jednak do tego doszło, miłość między dwojgiem kwitła, a reżyser z myślą o swojej żonie-muzie napisał i wyreżyserował "I Bóg stworzył kobietę". Film, który odkrył przed filmowym światem niezwykłą Francuzkę.

Produkcja stała się filmem przełomowym. Początkujący reżyser i aspirująca gwiazdka zrewolucjonizowali ekranową obyczajowość. Dość powiedzieć, że już w pierwszej scenie filmu Brigitte występuje nago.

Dziś nagość na ekranie nie dziwi i nie razi ani krytyków, ani odbiorców. W połowie XX w. było to jednak czymś szokującym. Brigitte Bardot wiele lat później w żartach szczyciła się faktem, iż pokazywała swoje nagie pośladki publicznie w czasach, gdy uznawano to za kompletny skandal.

"I Bóg stworzył kobietę" opowiadał o sierocie Juliette wychowywanej przez stare, zgorzkniałe, bezdzietne małżeństwo. Juliette to kokietka, frywolna trzpiotka, która miota się pomiędzy miłością, zauroczeniem, pożądaniem i interesownością, a przy tym wszystkim jest przesiąknięta erotyzmem. O jej względy zabiega trzech adoratorów. Antoine (którego darzy niezwykłym zainteresowaniem), starszy biznesmen, który mógłby zapewnić jej stabilizację finansową oraz młodszy brat Antoine'a - Michel. Dziewczynie, ze względu na lekceważący stosunek do pracy oraz niemoralne prowadzenie się, grozi odesłanie do sierocińca. Od tej przykrej ewentualności uchronić ją może jedynie małżeństwo.

Produkcja wywołała lawinę protestów. Została określona mianem filmu lubieżnego, oburzającego nie tylko Watykan, ale i zwykłych odbiorców. Seksualne pożądanie zostało ukazane jako coś, z czym trudno walczyć. Szczególne oburzenie wywołała scena Juliette tańczącej na stole. Brigitte była wręcz uosobieniem wszystkiego, co stanowiło ekranowe tabu w sferze cielesności. Stała się zjawiskiem, które niesamowicie ugodziło w społeczną moralność. Jak bardzo granica owej moralności przesunęła się przez ostatnie 60 lat, skoro dziś miliony zarabiają produkcje pokroju "Pięćdziesiąt twarzy Grey'a", a sceny seksu znajdują się w wielu serialach, nie tylko tych emitowanych po północy. Współczesny widz przywykł do takich scen, uodpornił się na widok nagości i seksualnych odniesień, ponieważ bombardowany jest nimi nie tylko z ekranu kinowego, ale także telewizyjnego, z billboardów, reklam, teledysków, a nawet mediów społecznościowych. Dziś produkcja Bardot i Vadima nie szokuje. Pozostała jednak klasykiem wartym obejrzenia. 

Od premiery filmu Bardot była na ustach wszystkich. Z tych samych powodów, z jakich kochali ją mężczyźni, nienawidziły jej kobiety. Simone de Beauvoir, francuska pisarka, filozofka i feministka, poświęciła Bardotce esej "Syndrom Lolity":

Takie określenia bynajmniej nie urągały Brigitte. Aktorka do tej pory w wywiadach (których udziela niezwykle rzadko) swoje frywolne stosunki damsko-męskie oraz wizerunek "drapieżnej kotki" wspomina z uśmiechem i nieukrywaną dumą. Zmieniała mężczyzn jak rękawiczki – za mąż wychodziła aż 4 razy, rozkochiwała w sobie setki facetów, a jej licznych romansów nie sposób zliczyć. Nie przeszkadzało jej nawet, gdy kochanek miał obrączkę na palcu. Była buntowniczką w wielu dziedzinach życia. Nie zważała na obowiązujące konwenanse. Niestety, nie sprawdziła się w roli matki, za co zyskała miano samolubnej i wyrodnej. Nigdy nie marzyła o dziecku, nie cieszyła się na wieść o zajściu w ciążę, a opieki nad synem zrzekła się na rzecz swojego drugiego męża, Jacques’a Charrier. Kontaktów z synem nie utrzymywała, aż do osiągnięcia przez niego pełnoletności.

Na ekranie pojawiła się dziesiątki razy. Występowała nieustannie, podobała się reżyserom i publiczności, ponieważ oprócz niezwykłej urody, obdarzona była godnym pozazdroszczenia talentem. Niewątpliwym atutem Bardotki była trudna do osiągnięcia naturalność, niezwykła świadomość swojego ciała i wdzięk, którym potrafiła oczarować. B.B. miała przyjemność występować z takimi postaciami kina jak choćby Alain Delon, Jane Birkin, Sean Connery, czy Claudia Cardinale. Francuzka została doceniona włoskim odpowiednikiem Oscara, nagrodą David di Donatello, za udział w filmie "Prawda" ("La vérité")  w reżyserii Henriego-Georges’a Cluzota.

Ze względu na swoje zdolności taneczne, brała udział w spektaklach muzycznych oraz nagrywała piosenki. To właśnie na życzenie Bardotki francuski autor tekstów i kompozytor Serge Gainsbourg napisał znany do dziś utwór "Je t'aime... moi non plus". Bardot poprosiła kompozytora o stworzenie "najbardziej romantycznej piosenki, jaką można sobie wyobrazić". Piosenka faktycznie, jest niezwykła, wywołała jednak sporo kontrowersji ze względu na jej zmysłowy wydźwięk i liczne podteksty seksualne. Początkowo utwór Bardot nagrała w duecie z Gainsbourgiem. Spotkało się to jednak z ostrym sprzeciwem jej ówczesnego męża. Ostatecznie zatem utwór został wydany przez Gainsbourga i Jane Birkin, dla której był to początek wielkiej kariery we Francji.

Bardotka uchodzi za pierwszą gwiazdę, na którą polowali paparazzi. Oczy całego świata były zwrócone nieustannie w jej stronę – miała wszystko: sukces, pieniądze, urodę. W kwestii aktorstwa, jak sama przyznaje, nie miała wielkich ambicji. Nie lubiła wyjeżdżać za granicę. Nie chciało jej się nauczyć angielskiego na tyle dobrze, by móc ubiegać się o role za oceanem. Ameryka znała ją bardzo dobrze, choć zagrała tylko epizodyczne role w kilku filmach anglojęzycznych. Grała dobrze, niejednokrotnie pokazywała twarz zupełnie odbiegającą od wizerunku kokietki. Najbardziej znane filmy z udziałem B.B. to oprócz wymienionego "I Bóg stworzył kobietę", "Viva Maria!", "Babette idzie na wojnę", "Prawda".