Film kostiumowy to nowość w dorobku Stéphane’a Brizé’a, choć nie jest to klasyczny melodramat w nurcie romantyzmu. Reżysera sięga po prozę Guy de Maupassanta, by w naturalistycznym tonie nakreślić psychologiczny portret młodej arystokratki.
Jeanne poznajemy w momencie, gdy decyduje się wyjść za mąż. Choć dla jej rodziców, wychowanych jeszcze w epoce przedromantycznej, małżeństwo to przede wszystkim kontrakt biznesowy, aprobują wybór córki, która darzy uczuciem swojego wybranka. Scena, w której zapatrzona w okno Jeanne wysłuchuje tyrady rodziców nad plusami i minusami płynącymi z zamążpójścia, doskonale obrazuje arystokracje z początku XIX wieku. Dziewczyna dość szybko się przekona, że marzenia nie mają nic wspólnego z prozą życia.
Kulminacyjne sceny z życia Jeanne, widzimy jedynie w retrospekcjach, bądź też w ogóle nie pojawiają się na ekranie. W zarysowaniu tła pomagają fragmenty listów i urywki dialogów. Taka narracja, w połączeniu z klasycznym obrazem, zmusza nas, by dopowiedzieć sobie resztę historii. Tak się dzieje m. in. ze wspomnieniami beztroskiego okresu narzeczeństwa, który pojawia się w zestawieniu ze zdradą męża.
Czekając całymi dniami na mężczyznę, Jeanne ucieka w świat książek i spacerów po ogrodzie. Nie ma się do kogo zwrócić, nawet służąca nie jest zainteresowana rozmową. Z drugiej strony, od najmłodszych lat uczona patriarchalnego modelu społeczeństwa, nie potrafi wyrwać się z roli posłusznej żony, córki oraz matki. Osaczona przez wymagających najbliższych, a przede wszystkim, surowy Kościół, który chce sprawować władzę na każdą sferą życia parafianki.
Klaustrofobiczne kadry każą nam śledzić każdą emocję zarysowaną na twarzy dziewczyny, przez co wrażenie osamotnienia i niezrozumienia przez otaczających ją najbliższych, jest spotęgowane.
To opowieść o straconych złudzeniach oraz nieprzystosowaniu do otaczającego nas społeczeństwa. Stłamszona zostaje nie tylko kobiecość, ale i człowiek. Wszystko za sprawą Judith Chemla, która doskonale poradziła sobie z kreacją bohaterki delikatnej, którą jednocześnie władają silne emocje. Mimo zbliżeń, na których pracował Brizé, ani przez chwile nie dało się wyczuć przerysowania. Wizualna warstwa filmu to ciekawy eksperyment, który skupia uwagę i potrafi wyciągnąć na powierzchnię, to co najważniejsze.
