Kolejna adaptacja jednej z najpiękniejszych baśni wszechczasów autorstwa Frances Hodgson Burnett, skierowanej do dzieci, pierwszy raz opublikowanej w 1911 roku. Film pojawiał się już kilkukrotnie na ekranach. To klasyczna historia o wyobcowaniu, złości i chorobie, zagłębianiu się w smutku i braku walki, jak również dążenia do zmian, szukania przyjaźni i lepszego jutra. Film został poprawnie skonstruowany, Colin Firth w roli Lorda Archibalda Cravena jest wręcz niesamowity, ale czy to wystarczy by podbić serca współczesnych widzów?
Mary Lennox, w tej roli Dixie Egerickx, zostaje osierocona w 1947 roku w Indiach i odesłana do wuja (Colin Firth) w Misselthwaite Manor w Yorkshire. Tam zaprzyjaźnia się z miejscowym chłopcem Dickonem (Amir Wilson), poznaje swojego chorowitego kuzyna Colina i znajduje klucz do zamkniętego ogrodu, który wszystko zmienia.
Dziewczynka w wyniku choroby traci rodziców i następnie kiedy mieszka u wujka, czuje się samotna i wyalienowana. Nocami słyszy głosy. To pokłosie wojny, której miała okazję być świadkiem. Kiedy udaje się na statek, widzi mężczyznę bez nogi, jednak nie przeszkadza jej to w dalszej wędrówce. Taki widok jest odstraszający dla dziecka, jednak Mary idzie dalej. Na statku dowiaduje się, że „już nie jest dzieckiem” i taką pozę przybiera na długi, długi czas.
Film zdaje się być dość monotonny, ale dalej pozostaje odbiciem cudownej książki. Pokazuje jak młodzi bohaterowie odkrywają własny sposób na zmaganie się ze stratą, izolacją i samotnością. W pewnym sensie jest to historia idealna na obecne czasy, ponieważ można ją odnieść do grupy osób po traumie, którzy nie wychodzą zbyt często z domu, chroniąc się przed światem – tak jak zdeterminowany ojciec chroni swojego syna, a zarazem kuzyna Mary. Jak sama bohaterka wskazuje: „ten dom jest dla nas więzieniem”.
Kiedy odkrywa sekretny ogród, wszystko się zmienia, sama Mary nabiera siły. Zaczyna rozumieć więcej, także swoją skomplikowaną relację z matką. Zwiastunem dobrego jest pojawiający się w filmie rudzik – za każdym razem przynosi szczęście i rozjaśnia ciemne chmury nad główną bohaterką.
Ogród stanowi symbolikę, pokazuje inny świat, różniący się zupełnie od poszarzałych powojennych murów czy ogromnej posiadłości, która w Mary wręcz wzbudzała strach. Uważała bowiem, że nocami słyszy głosy zamordowanych żołnierzy. Jej kuzyn, Colin (Edan Hayhurst) uważał natomiast, że dom jest przeklęty. Istotnie, pewne fragmenty wskazywałyby wręcz na powiązania z horrorem, kiedy Mary przechadza się nocami po korytarzach wielkiego domu.
W filmie mamy do czynienia z cliché, ale jest to także świetna okazja, żeby odkryć temat na nowo, nie porównując do poprzednich wersji filmowych. Dzisiejszy „Tajemniczy ogród” jest w swej istocie nowoczesny – społecznie świadomy, ale także nadmiernie stymulowany. Pozostaje jednak idealnie wpasowującym się filmem dla całej rodziny w niespokojnych czasach.
Nie jest to świetne kino, ale nie jest też złe. Wykonalność jak najbardziej prawidłowa, brytyjskość, piękny akcent, który wprost przenosi nas do Yorkshire, zdecydowanie za mało Colina Firtha i Julie Walters. Jest to opowieść o uzdrowieniu, która skrada serca. Pytanie tylko czy w magię ogrodu uwierzymy naturalnie czy pokieruje nami zręcznie stworzony scenariusz.
Przemiana głównej bohaterki sprawia, że ten film należy do niej – z zepsutej i rozdrażnionej dziewczyny zmienia się w dobrotliwego przyjaciela, co jest równie magiczne jak przemiana ogrodu. Film w niebywały sposób dotyka odporności dziecka, które na chwilę przestaje nim być po zatracie więzów rodzinnych. Tajemniczy ogród pomaga także głównej bohaterce, która odnajduje szczęście i staje się znów dzieckiem. Film ukazuje, co możemy znaleźć w wyobraźni dziecka i jak może zostać ona pokierowana – bohaterka raz przenosi się na ulicę, a raz jest w pięknym, słonecznym ogrodzie.
Mary, pomimo przeciwności losu, zaczyna widzieć pozytywne strony i pomaga innym je odnaleźć. Docenia nawet chłodną angielską pogodę, porównując ją do upalnych letnich dni w Indiach.
Ostatnia adaptacja powieści Frances Hodgson Burnett nie zasługuje na tak niskie noty, jakie jej przyznano. Zawiera w sobie wiele dobrych cech, a zdjęcia i muzyka są zachwycające. Końcowy utwór norweskiej artystki Aurory „The Secret Garden” przenosi widza do magicznego ogrodu i długo pozostaje w pamięci.
Recenzja powstała dzięki współpracy z Monolith Video - dystrybutorem filmu na DVD.
