biografia
Jest jedną z największych osobowości polskiego kina. Ulubiona aktorka Krzysztofa Zanussiego, u którego stworzyła wizerunek kobiety wykraczającej poza ramy otaczającej ją rzeczywistości.
Urodziła się 23 grudnia 1937 roku w Warszawie jako siostra bliźniaczka Pawła Komorowskiego, również aktora. W roku 1960 ukończyła Wydział Lalkarski krakowskiej PWST oraz zadebiutowała na deskach Teatru Maski i Lalki „Groteska”. Rok później rozpoczęła współpracę z zespołem Jerzego Grotowskiego, początkowo w Teatrze 13 Rzędów, a następnie we wrocławskim Teatrze Laboratorium. W 1968 roku dołączyła do zespołu warszawskiego Teatru Współczesnego, prowadzonego wówczas przez Erwina Axera.
Na dużym ekranie zadebiutowała w roku 1970 filmami Krzysztofa Zanussiego „Góry o zmierzchu” i „Życie rodzinne”. W tym ostatnim Komorowska zagrała Bellę – kobietę zbuntowaną, wyróżniającą się na tle mieszczańskiej rodziny. W latach 70. i 80. zagrała w najważniejszych polskich filmach tego okresu. Jako egzaltowana Musia aktorka wystąpiła w filmie Tadeusza Konwickiego „Jak daleko stąd, jak blisko” (1971). W 1971 Komorowska ponownie zagrała u Zanussiego rolę Anny w filmie „Za ścianą”. W tym samym roku Komorowska otrzymała prestiżową nagrodę im. Zbyszka Cybulskiego dla najlepszej młodej aktorki.
W 1972 roku jako Marta – żona głównego bohatera wystąpiła w „Ocaleniu” (1972) Edwarda Żebrowskiego, wcieliła się też w postać Racheli w „Weselu” (1972) Andrzeja Wajdy. Z tym reżyserem aktorka spotkała się ponownie podczas realizacji „Panien z Wilka” (1979) – adaptacji opowiadania Jarosława Iwaszkiewicza. W tym filmie Komorowska zagrała Jolę – emancypantkę za młodu, która jednak wyrosła z młodzieńczego buntu i założyła rodzinę. U tego samego reżysera aktorka pojawiła się w filmie „Człowiek z żelaza” (1981), w którym recytowała wiersz Czesława Miłosza.
Aktorka ma na swoim koncie również role u zagranicznych reżyserów. W 1976 roku Komorowska wystąpiła w filmie „Budapesztańskie opowieści” w reżyserii Istvana Szabo opisującym powojenną historię Węgier. W biograficznym obrazie o życiu kompozytora Franciszka Schuberta „Notturno” (1986) w reżyserii Fritza Lehnera, Komorowska zagrała Annę Schubert.
Kolejne arcydzieła polskiego kina w dorobku tej aktorki to „Limuzyna Daimler Benz” (1981) Filipa Bajona, i film wojenny „Kartka z podróży” (1983) w reżyserii Waldemara Dzikiego. Komorowska pojawiła się również w „Dekalogu I” (1988) Krzysztofa Kieślowskiego, oraz w „Lawie” (1989) Tadeusza Konwickiego, gdzie zagrała Guślarza. W filmie i serialu „Panny i wdowy” (1991) Maja Komorowska wcieliła się w postać Eweliny Lechickiej – arystokratki, która po upadku powstania styczniowego podąża za ukochanym na Syberię.
Role w filmach Krzysztofa Zanussiego stanowią osobny rozdział w karierze tej aktorki. Dzięki nim zbudowała ona swój wizerunek kobiety uwikłanej w głęboki konflikt z otoczeniem. W „Bilansie kwartalnym” (1974) Komorowska zagrała Martę – żonę i matkę, która wdaje się w romans i opuszcza rodzinę, lecz dręczona wyrzutami sumienia postanawia wrócić do męża i dziecka. Wystąpiła też w filmach Zanussiego „Spirala” (1978), „Drogi wśród nocy” (1979), „Kontrakt” (1980), „Z dalekiego kraju” (1981), „Pokuszenie” (1981), „Sinobrody” (1983), „Rok spokojnego słońca” (1984), „Wygasłe czasy” (1987), „Gdzieśkolwiek jest, jeśliś jest” (1988), „Stan posiadania” (1989). Role w filmach Krzysztofa Zanussiego przyniosły Mai Komorowskiej nagrody dla najlepszej roli aktorki na festiwalu w San Remo w 1971 roku, rok później w Łagowie, i w 1975 na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdańsku. Ciekawą kreację aktorską stworzyła u tego reżysera w filmie „Cwał” (1995). Zagrała tam postrzeloną Ciotkę Idalię, która niekonwencjonalnymi sposobami próbuje sobie radzić w groteskowej, powojennej rzeczywistości. Za tę rolę Maja Komorowska otrzymała nagrody aktorskie na festiwalach w Toronto i w Moskwie, a także na festiwalu polskich filmów fabularnych w Gdyni. W 1997 Komorowskiej przyznano Złotą Kaczkę dla najlepszej polskiej aktorki roku 1996.
Ostatnio można ją coraz częściej oglądać także na małym ekranie. Aktorka pojawiła się w popularnym serialu „Na dobre i na złe” (2002) jako bibliotekarka Wiktoria. W filmie telewizyjnym „Skarby ukryte” (2000) należącym do cyklu „Opowieści weekendowe” aktorka zagrała Różę – mieszkającą w Paryżu polską arystokratkę, która zaprasza do siebie wnuczkę. W „Wyroku na Franciszka Kłosa” (2000) – filmie telewizyjnym wyreżyserowanym przez Andrzeja Wajdę – Komorowska wcieliła się w postać matki tytułowego bohatera.
W życiu prywatnym aktorka jest żoną Jerzego Huberta hrabiego Tyszkiewicza, z którym ma syna Pawła. Jest też babcią czworga wnucząt. Aktorka angażuje się w liczne akcje charytatywne, m.in. wspiera budowę warszawskiego hospicjum onkologicznego. Jest też aktywną animatorką kultury polskiej, również poza granicami kraju.
