Żyła sobie kiedyś wielka gwiazda, uznana za jedną z aktorek wszechczasów. Tak można zacząć tę opowieść. Rupert Goold decyduje się na inne akcenty. W początkowych kadrach wspomina młodziutką Judy Garland w studio Metro-Goldwyn-Mayer, kiedy pracowała nad „Czarnoksiężnikiem z Oz” (1939) wcielając się w rolę Dorotki oraz pokazuje Judy w dojrzałym wieku, kiedy zabiera na chałtury swoje dzieci.

Większa część filmu opowiada o schyłku jej kariery. Największym pragnieniem artystki jest zapewnienie bytu dwóm młodszym dzieciom. Niestety Judy ma problemy finansowe, nie ma się dokąd udać po występie z dziećmi, sięga po pigułki, wreszcie ląduje na imprezie u starszej, samodzielnej już córki Lizy (Minnelli). Wydaje się, że to sytuacja patowa, beznadziejna.

Jednak los daje jej jeszcze jedną szansę, a wcześniej pojawia się w jej życiu pewien tajemniczy mężczyzna. Zimą 1968 roku Judy Garland przybywa do Londynu na serię koncertów. Zostawia w Ameryce swoje ukochane dzieci i szarzejące życie, codzienność samotności, słabych kontraktów i chałtur. Okazuje się, że w Londynie Judy wciąż jest wielką gwiazdą, a publiczność pragnie jej występów. Czy podoła nowym wyzwaniom, dźwigając na swych barkach smutny bagaż doświadczeń?

Film jest poprawnie, dobrze zrealizowaną biografią wielkiej gwiazdy. Porusza dość mroczne tematy w czasie, kiedy reflektory skierowane na Judy zaczynają gasnąć. Jest w nim sporo wątków. Niestety niektóre z nich, ważne z punktu widzenia widza, mogące mu pomóc lepiej wniknąć w świat bohaterki, zostały ledwie zarysowane, podczas gdy innym, w tym np. wątkowi homoseksualnej pary fanów artystki, nie mającego większego znaczenia, poświęcono więcej ekranowego czasu. Wydaje się to nietrafionym zabiegiem.

Film pokazuje, że życie światowej sławy artystki nie było bajką, że przypominało bardziej tragedię. Od dzieciństwa pracowała, praktycznie go nie mając. Wtedy i również w dorosłym życiu była wielokrotnie wykorzystywana przez innych. Reżyser sprawnie przeplata bieżące wydarzenia z życia Judy z retrospekcjami. Te ostatnie pokazują mroczne aspekty wielkiej sławy, cenę jaką dziewczyna musiała zapłacić za swój w sumie pozorny sukces. Pojawia się w nich postać szefa studia MGM Louisa B. Mayera, który stosował przemoc psychiczną wobec młodziutkiej aktorki, być może nawet ją molestował, bo pozwalał sobie na dwuznaczne gesty. Dowiadujemy się, że faszerowano ją w studio pigułkami, co w dorosłym życiu poskutkowało uzależnieniami.

Główna bohaterka momentami drażni, szczególnie początkowo i wydaje się dość płytką osobą. Retrospekcje pozwalają z czasem spojrzeć na nią nieco inaczej.

Film skłania do sięgnięcia do jej biografii, gdyż nie opowiada o wszystkich ważnych kwestiach wprost. Aż trochę szkoda, że ten film powstał za późno dla jej prawdziwych fanów, bo obecnie młodsze pokolenia mogą jej już nie znać z wielkiego, czy mniejszego ekranu.

To, co uderza w czasie filmowego seansu to świetna gra Renée Zellweger, która wykonuje również piosenki Judy (m.in. niezapomnianą „Over the Rainbow” z „Czarnoksiężnik z krainy Oz”, którą Judy jako pierwsza zaśpiewała właśnie w tym filmie). Zellweger pokazała znów na ekranie swój wielki kunszt aktorski. Momentami jednak jej charakterystyczna mimika nie pozwala zapomnieć, że to ona. Bardzo dobrą kreację aktorską pokazała na ekranie również Jessie Buckley, wcielająca się w postać londyńskiej asystentki Judy – Rosalyn.

Renee Zellweger wygrała w tym roku Złote Globy w kategorii Najlepsza aktorka w dramacie właśnie za tę rolę. Nominowana jest do tegorocznego Oscara w kategorii Najlepsza aktorka pierwszoplanowa, a film wyróżniono również nominacją do Oscara za najlepszą charakteryzację i fryzury.