Jest to drugi film Quaya, antropologa i reżysera urodzonego w Nowym Jorku w rodzinie haitańskich imigrantów. Quay powraca do rodzinnego kraju, żeby za pomocą lirycznej, alegorycznej opowieści dać świadectwo upadku ojczyzny. Haiti, onegdaj znaczący eksporter cukru i kawy do Europy, było kolonią francuską, która uniezależniła się od Francji dzięki zwycięskiemu buntowi niewolników w czasie wojen napoleońskich (nieskutecznie próbowali je stłumić polscy legioniści wysłani tam przez Napoleona). Amerykańska okupacja, okres dyktatury, i wojna domowa, których wyspa doświadczyła w ciągu ostatnich dwustu lat, wyniszczyły jej zasoby. Obecnie Haiti jest najbiedniejszym krajem półkuli zachodniej, borykającym się z przestępczością, korupcją, zacofaniem i kryzysem ekonomicznym.

W swojej opowieści o problemach wyspy Quay unika jednak dokumentalizmu. Długie początkowe ujęcie z lotu ptaka przenosi nas nad wyschniętymi rzekami i zaśmieconymi osiedlami do kolonialnej willi (znajdującej się w rzeczywistości we Francji). Zamieszkuje ją stara Francuzka, która nigdy nie rusza się z łóżka, razem ze swoją córką. Do domu przybywa kilku czarnoskórych chłopców ze slumsów, którzy, po prysznicu, zostają wciśnięci w białe koszule i czarne garnitury. I na tym kończą się możliwa do opowiedzenia fabuła filmu - reszta odbywa się na granicy nierzeczywistości.

źródło: internet