Po trzech częściach „Piły”, z których pierwsza była innowacyjna dla gatunku thrillerowo-horrorystycznego i dwóch następnych, które tylko się „ślizgały” na sukcesie jedynki, stajemy przed pytaniem: Czy warto po raz kolejny tracić czas na oglądanie tego samego?

 

Kostnica. Sekcja zwłok. Gra rozpoczyna się na nowo. W ciemnej piwnicy znaleziono rozprute ciało kobiety. Na miejsce zbrodni udaje się oddział specjalny SWAT pod dowództwem Riggsa (Lyriq Bent) i detektywa Jeff Denlon (Angus Macfadyen). Pojawiają się również agenci FBI: Perez (Atena Karkanis) i Strahm (Scott Patterson) skierowani przez biuro zirytowane nieudolnością prowadzenia śledztwa w sprawie „człowieka układanki” przez detektywa Denlona. Wszystkie te osoby jednak nie wiedzą, że staną się pionkami w grze wyborów między życiem a śmiercią.

 

Łaźnia. Przebudzenie. Dwóch mężczyzn, jeden z zaszytymi ustami, drugi z zaszytymi oczami. Jedno, co ich łączy to łańcuch, który powoli nawija się na szpule. Klucz do „kłódki wolności” ma na szyi oponent, a czas ucieka. Który z nich przeżyje?

 

Pierwsze minuty filmu, w których ukazana jest sekcja zwłok Jigsawa, wzbudziła we mnie wstręt i obrzydzenie. Jednak po krótkim przemyśleniu stwierdziłem, że pokazanie krok po kroku „rozbiórki ciała na części pierwsze” ma w sobie jakiś cel i mimo zahamowań obejrzałem ją całą. Moje przeczucia mnie nie myliły. Wciągnęło mnie. Z każdą minutą zastanawiałem się, co będzie dalej. Spotkanie czterech bohaterów w piwnicy przy ciele „wypatroszonej kobiety” było jakby ustawieniem pionków na starcie gry, w której będą analizować grzechy napotkanych ludzi i decydować jak kat o ich życiu, czy też śmierci. Oczywiście toporem w ich rękach będą maszyny skonstruowane przez Jigsaw’a (Tobin Bel).

 

Majstersztykiem twórców jest wkomponowanie w napiętą akcje wspomnień żony „człowieka układanki” - Jill Tuck (Betsy Rusell), która podczas przesłuchania wyjaśnia historie obłędu męża. Oczywiście zabieg ten przywodzi na myśl takie tytuły jak „Hannibal: Po drugiej stronie maski” czy też „Teksańska masakra piła mechaniczną: Początek”. Tutaj jednak nie jest to osobny film, a jedynie wstawki, które wszystko wyjaśniają nie powodując zakłócenia treści przewodniej filmu. Od początku do końca obrazowi towarzyszy napięcie i niepewność, które mijają dopiero po pojawieniu się napisów końcowych.

 

Aktorzy, praktycznie związani od początku z serią „Piły”, perfekcyjnie wywiązują się ze swoich zadań i nie można im nic zarzucić. Muzyka nie przeszkadza, ale umiejętnie buduje napięcie w scenach, w których jest to wymagane.

Odpowiadając na pytanie zadane na początku z pełną świadomością stwierdzam, że warto. Powrót twórców do źródła, czyli „Piły I”, wyszedł tylko obrazowi na dobre, a wyjaśnienie źródła obłędu głównego bohatera jedynie dodało mu pikantnego smaczku. „Piłę IV” polecam wszystkim fanom serii, jak i również tym, którzy nie widzieli żadnej z poprzednich części. KONIEC GRY!