Stella ma 11 lat, śliczną, niewinną buzię, znajomych, których nie powstydziłby się niejeden recydywista, umiejętność gry w karty, rodziców prowadzących "robotniczą" kawiarnię na obrzeżach Paryża i psa. Stella nie ma przyjaciół w swoim wieku, znajomości literatury i ortografii francuskiej, ubrań jak inne dziewczęta oraz wielu, naturalnych dla jedenastolatki doświadczeń. Wie natomiast wszystko o piłce nożnej, muzyce pop, seksie i bójkach. Całe dnie i noce spędza w kawiarni.
Rozpoczynając naukę w renomowanym gimnazjum, trafia do zupełnie innego świata. Niczym Alicja po drugiej stronie lustra, poznaje rzeczywistość rządzącą się odmiennymi prawami i emocjami. Sylvie Verheyde opowiada niebanalną i wolną od sentymentalizmu historię o przekraczaniu linii dzielącej dzieciństwo od dojrzewania, o poczuciu wyobcowania i budowaniu tożsamości.

Film oparty jest na wspomnieniach z mojego dzieciństwa - wspomina reżyserka - zwłaszcza z 1977 r. - mojego pierwszego roku w gimnazjum. Podobnie jak Stella dorastałam w kawiarni, w której spotykali się robotnicy, ten świat był twardy, brutalny, daleki od świata dzieciństwa. Jak ona zostałam "wrzucona" do słynnego paryskiego gimnazjum. I tak jak ona przyszłam tam zupełnie sama, tylko z piłką w ręku.

źródło: internet