Czerń, biel i szarość. Światło i mrok. Cisza i głos. Prezentowany na festiwalu w Cannes film Pedro Costy operuje stonowanymi wizualnymi kontrastami. Doskonale skomponowane, statyczne, długie ujęcia, gdy kamera pozostawiona bez ruchu w jednym miejscu przez długie minuty towarzyszy aktorce i piosenkarce Jeanne Balibar podczas nagrań w studio, prób i koncertów.

Ascetyczne wręcz ujęcia wydobywają z mroków studia nagraniowego głos. Użycie gry światła i ciemności pozwala wyłuskać wszystkie niuanse śpiewu Balibar. To właśnie głos gra tu pierwszoplanową rolę. Jednak fascynacja głosem niepostrzeżenie przeradza się w fascynację postacią samej Jeanne. Reżyser skupia się na niej, pokazuje jej ciężką pracę nad szlifowaniem swoich umiejętności, walkę ze słabościami, żmudne, codzienne, męczące próby.

Film składa się jedynie z zapisu prób, nagrań, koncertów, zmagań z głosem. Ta oszczędność formy i treści pozwala w pełni pokazać artystkę i muzyków, nie odwracając od nich uwagi zbędnymi elementami. Postaci, kształty, twarze, głosy wyłaniają się z cienia. Film Costy to czysta fascynacja, hipnotyczne zauroczenie, zapatrzenie i zasłuchanie. Jedynie za pomocą zmysłów, bez zbędnym dodatków.

źródło: internet