Film wielokrotnie nagradzanego izraelskiego reżysera Nira Bergmana podejmuje rzadko poruszany temat wchodzenia w dorosłość osoby niepełnosprawnej intelektualnie. To chwytająca za serce historia jednoczesnego dorastania do rozstania ojca i jego autystycznego syna, oraz podróży, która całkowicie zmieni ich życie i relację. Film znalazł się w oficjalnej selekcji Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Cannes 2020.

Głównymi bohaterami filmu są Aharon - ojciec i Uri - syn. Żyją we dwóch spokojnie, mają swój własny świat, złożony z codziennych rytuałów, w tym z codziennych przejażdżek pociągiem, czy rowerowych. Uri staje się dorosły. Z woli matki ma zamieszkać w specjalistycznym ośrodku dla dorosłych autystów, w którym będzie miał nie tylko opiekę, ale też będzie mógł wieść dorosłe, niezależne od rodziców życie. Ci rozstali się przed laty. Opiekę nad synem sprawuje z wielkim oddaniem ojciec. Ani chłopak, ani jego tata nie są gotowi na rozłąkę. W drodze do placówki dochodzi do dramatycznej ucieczki obydwu bohaterów.

"Oto my" to kino drogi przepełnione emocjami. Jest to film o ucieczce, która przeradza się w swego rodzaju podróż po kraju. Wraz z bohaterami poznajemy malowniczy i egzotyczny Izrael. Film ma zatem walor edukacyjny, sprawia wręcz, że ma się chęć sięgnięcia po mapę. W trakcie podróży bohaterów coraz lepiej ich poznajemy. Okazuje się, że Aharon był wybitnie uzdolnionym grafikiem, który zrezygnował z kariery dla syna. Dowiadujemy się też więcej szczegółów o tej rodzinie.

Cała gamę emocji widać na dużych zbliżeniach twarzy bohaterów, a szczególnie Aharona. Widać każdą jego zmarszczkę, a z mimiki twarzy odczytać można troskę, czułość i cierpliwość. Postaci są żywe, barwne. Dużą zaletą filmu jest świetne aktorstwo. Shai Avivi gra niezwykle ciepłego, cierpliwego i kochającego ojca, a  Noam Imber stworzył bardzo wiarygodną postać dorosłego chłopaka ze spectrum autyzmu. Młodemu aktorowi udało się nie przerysować, ani nie zminimalizować aktorskiej kreacji.

W filmie słychać ładną, subtelną ścieżkę dźwiękową, której motywem przewodnim jest włoski przebój „Gloria”. Muzyka dopełnia piękne widoki na ekranie.

Scenariusz jest oparty na prawdziwej relacji ojca i niepełnosprawnego syna, z której czerpała jego autorka, prywatnie córka i siostra. Podjęty w nim temat usamodzielniania się dorosłych niepełnosprawnych jest nowatorski, świeży, podobnie jak uchodząca dotychczas za tabu kwestia seksualności niepełnosprawnych. Budząca się seksualność młodego autystycznego człowieka została pokazana dość obrazowo na ekranie.

„Oto my” to przejmująca opowieść o więzi ojca i syna, o miłości rodzicielskiej i synowskiej, o ucieczce i o dojrzewaniu do rozstania.  Film dodaje nadziei. Jest jednak trochę przewrotny. Kibicujemy parze uciekinierów, nie do końca ufamy matce, która dąży do tego, by syn się usamodzielnił. Kibicujemy Aharonowi i Uriemu, stoimy po ich stronie, by na koniec zdać sobie sprawę z tego, że to, co robią nie do końca jest dobre i że racja być może leży nie po tej stronie.