„Challengers” w reżyserii Luca Guadagnino to dynamiczny dramat sportowy z romansem w tle. Choć może słowo "romans" to za dużo powiedziane. Ten wątek relacji damsko-męskich jest bowiem mało romantyczny. Głównym tematem filmu jest wielka pasja do tenisa. Zrealizowany został tak, że nawet widz nie będący jego fanem, uzna go za fascynujący sport.

Głównych bohaterów jest w tej historii troje. Są to tenisowi gracze: Tashi, Art i Patrick. Tashi Duncan jest złotym dzieckiem tenisa, którą spotkał smutny los wielu sportowców – kontuzja, przez którą musiała zakończyć pięknie rozwijającą się karierę. Art i Patrick to dwaj kumple, równie dobrzy w tenisa, grający na kortach często jako tandem Ogień i Lód. Jeden z nich zostanie mężem Tashi, a ona jego trenerką. Kiedy dopadnie go kryzys sportowy, objawiający się licznymi porażkami, Tashi postanowi przywrócić mu dawną chwałę. Zgłosi go na turniej rangi challenger, ale oboje czeka niespodzianka. Słynny Donaldson będzie musiał stoczyć pojedynek ze swoim byłym najlepszym przyjacielem i dawnym chłopakiem Tashi.

Od tego momentu zaczyna się ten wciągający film. Podczas turnieju New Rochelle Art gra na korcie z przeciwnikiem, który nie wydaje się być mu równym. Dzięki retrospekcji dowiadujemy się, że trzynaście lat wcześniej dwóch nastolatków stanowiło zgrany duet młodych i zdolnych zawodników, do tego przyjaciół jeszcze z dzieciństwa. Na jednych z zawodów poznali Tashi i obaj stracili dla niej głowę, a ona wymyśliła pewną grę, w którą wciągnęła obu. Dziewczyna była totalnie zafiksowana na tenisie, praktycznie nic innego się dla niej nie liczyło.

Mimo, że film trwa ponad dwie godziny, w ogóle się nie nudzi. Historia, którą opowiada nie jest jakaś wyjątkowa, czy niebywała. O dobrym tempie i napięciu, które udziela się widzowi, decyduje dynamika filmu, osiągnięta dzięki licznym retrospekcjom i ciekawie zrealizowanym zdjęciom. Zobaczymy na ekranie dynamiczne ruchy, czasami spowolnione, by móc przyjrzeć się emocjom zawodników, kręcące się głowy i ruch oczu osób na trybunach. Widać takie szczegóły jak spadające krople potu, grymasy twarzy z wysiłku. Do tego dochodzi dźwięk – po każdym odbiciu piłki charakterystyczny dla zawodnika jęk, który w tej historii przywodzi na myśl intymne sprawy trójki bohaterów. W tej historii sport i seks przeplatają się cały czas. Na ekranie pokazywane są wyniki gry, co daje wrażenie uczestniczenia w prawdziwym sportowym pojedynku. Sceny gry wydają się być dzięki tym zabiegom realistyczne.

Dynamikę akcji podkreśla pulsująca rytmem muzyka, dzieło duetu Reznor Ross, która nie tylko wpada w ucho, ale i w stopy. Początkowo rytmy te pojawiają się w ujęciach gry w tenisa, później słychać je w sytuacjach pomiędzy bohaterami, czasami nawet ich zagłuszając, co być może ilustruje grę uczuciową pomiędzy nimi.

Bardzo udała się charakteryzacja. Główni bohaterowie wyglądają naprawdę jak nastolatki, a panowie są po trzydziestce a Zendaya (grająca Tashi) niewiele przed. Przy tym gra aktorska całej trójki jako młodych jest bardzo przekonująca. Są pełni energii, bezpośredni, zabawni. Gorzej ma się sprawa z rolami dorosłych, trzydziestolatków. Aktorzy Faist i O’Connor dają sobie nieźle radę, ale Zendaya w sposób przerysowany demonstruje ciągle jedną minę – minę zawodu, co razi sztucznością.

W filmie pokazana jest skomplikowana relacja trójki bohaterów, swoisty trójkąt, w którym sport odgrywa ważną rolę. Nie dla każdego z nich najważniejszą. Jednak początki tej relacji, styl rozmowy chłopców z dziewczyną, która im się podoba  i ta bezwzględna fascynacja wydają się mało przekonujące. Motywy działania dziewczyny są niskie i przez to mało realne. Prowadzi ona cały czas grę. Najpierw gra na korcie, potem w życiu, instrumentalnie podchodząc do partnerów. Która rakieta okaże się zwycięska? To nie jest do końca wiadome. Zaletą filmu jest to, że skłania do analizy i głębokiej refleksji nad tym, czym tak naprawdę jest zwycięstwo i czy warto grać o stawkę, która nie jest tego warta.