Czy da się pogodzić z tym, że umierasz? Anja to pełna energii i pomysłów reżyserka teatralna. Tomas - jej życiowy partner. Razem pracują, razem wychowują dzieci, razem żyją. Razem, a jednak osobno. On - wiecznie zajęty pracą producent, nie umie nawet dopilnować porządku pod nieobecność Anji. Ona - kochająca i oddana matka, zatopiona po uszy w bolączkach codzienności. Dwadzieścia lat wspólnej rutyny sprawiło, że zapomnieli kim jest ta druga osoba, którą kiedyś tak bardzo kochali. Muszą jednak błyskawicznie zdecydować się, czy chcą to sobie przypomnieć, gdy w Wigilię Bożego Narodzenia Anja dostaje druzgoczącą diagnozę - rak mózgu, zostały jej zapewne trzy miesiące życia. 

Anję i Tomasa łączy wspólna misja. Od chwili wyjścia z gabinetu lekarskiego wszystko robią razem. Wspólnie jeżdzą na badania, próbują dostać się do najlepszych ekspertów, a gdy rak jest już w tak zaawansowanym stadium, że kobieta nie daje rady przeczytać kto do niej dzwoni - robi to za nią Tomas. Muszą podjąć masę ważnych decyzji, jak czy zdecydować się na operację mózgu, która może jedynie nieznacznie przedłużyć pozostały czas albo w jaki sposób powiedzieć swoim dzieciom, że ich mama umiera. Jednocześnie muszą zmierzyć się z uczuciami, które dawno się wypaliły oraz z długo skrywanymi urazami i frustracjami, które dopiero wypływają na wierzch. Choroba głównej bohaterki sprawia, że para musi przeanalizować spędzone wspólnie lata, zdać przed sobą swoisty rachunek sumienia.

“Nadzieja” to przewrotny tytuł. Pierwszym skojarzeniem na pewno jest nawiązanie do choroby głównej bohaterki. O osobach borykających się z nowotworami powstały setki filmów. Uwielbiamy płakać wraz z bohaterami, oglądając przeromantyzowaną wersję choroby, czy oglądać cudowne ozdrowienia, wyczekujemy happy endów. Jednak film Marii Sødahl oferuje coś drastycznie innego. Nie znajdziemy tu patosu, wymuszonych wzruszeń, czy nawet - wielkiej nadziei na to, że bohaterka przeżyje. Tytuł utożsamiałabym raczej z relacją głównych bohaterów. Z nadzieją na ponowne odnalezienie siebie, pojednanie. Z nadzieją, że w tak krótkim czasie zdołają odnaleźć to, co dawno zostało utracone. Oraz że uznają, że pozostały w życiu czas warto spędzić z osobą, która była gdzieś obok przez ostatnie dwadzieścia lat.

Ten norweski film aż ocieka autentyzmem. Czy to za sprawą stonowanych zdjęć, oszczędnego scenariusza, czy znakomitej gry aktorskiej. Nie można tu powiedzieć o “wspaniałych, porywających postaciach”, a raczej o skąpanych do bólu w codzienności ludziach. Andrea Bræin Hovig i Stellan Skarsgård, odtwórcy głownych ról, dają pokaz wyważonego, bęzbłednego aktorstwa.

To nie jest historia, w której można spodziewać się farejwerków, nagłych zwrotów akcji, niespodzianek. To film przedstawiający zwykłe życie, dwójki zwykłych ludzi, którzy znaleźli się w lekko niezwykłych okolicznościach. Półtorej godziny wzajemnych wyrzutów, cierpienia, samotności i smutku kończy się kilkoma spokojnymi, pełnymi mistycyzmu i enigmatyczności scenami, które niosą ze sobą ukojenie i swoiste katharsis. W momencie, gdy Anja i Tomas patrzą sobie w oczy, cały świat zanika. Zatrzymuje się na chwilę. Jest tylko dwoje bezbronnych ludzi, którzy obserwują się nawzajem w odbiciu swoich oczu.