Przedstawiany film bezapelacyjnie należy do świetnych dokumentów. Reżyserią i scenariuszem zajęli się Mateusz Kudła i Anna Kokoszka-Romer. Po kilkudziesięciu latach spotykają się w rodzinnym mieście – Roman Polański i Ryszard Horowitz. Współcześnie, Horowitz mieszka w Nowym Yorku, a Polański w Paryżu.

Kraków, miasto marzeń, we wspomnieniach artystów skrywa jednak brutalną, wojenną przeszłość. Reżyser „Pianisty” porównuje współczesny Kraków do Disneylandu. Nic nie jest takie, jak dawniej, przeszłość zanikła. Choć pewne momenty z dzieciństwa powracają we wspomnieniach podczas spaceru przyjaciół, w mieście są jednak „same duchy”.

Roman Polański jest głównym narratorem, opowiada humorystyczną opowieść o pogrzebie swojego ojca, Ryszarda Polańskiego. Ból, którego doznał, wyrabia w nim wewnętrzną siłę. Choć podczas opowiadań głos wielokrotnie się łamie…

Podróż po Krakowie jest niesamowita, praktycznie każdy kamień coś przypomina. Bohaterowie, przechodząc ulicą Estery w Krakowie, wspominają szkołę żydowską, gdzie Horowitz uczył się piosenek o Stalinie po hebrajsku. Na ulicy Miodowej, będącej w wojennych latach „ulicą rozpusty”, wspominają synagogę.

Najgorsze wspomnienia artystów zostają odkryte w starych mieszkaniach ojca czy babci. Przyjaciele nie kryją wzruszenia.

Należy wspomnieć, że sam Horowitz jest ocalonym przez Schindlera i to właśnie jego historię opisano w słynnej „Liście Schindlera” Spielberga.

Uwidoczniony jest podział pomiędzy Żydami, a nie-Żydami. Całe okrucieństwo wojny. W tej emocjonującej historii dowiadujemy się o losach rodzin Polańskiego i Horowitza. Poznajemy mieszkającą w Krakowie Bronisławę Horowitz-Karakulską, zwaną „Niusią”, która jest ostatnią ocaloną przez Schindlera żyjącą w Polsce.

W filmie pojawia się również Stanisław Buchała, wnuk Stefanii i Jana Buchałów, którzy ukrywali Romana Polańskiego i podczas wojny zapewnili mu schronienie w podkrakowskiej wsi, Wysokiej. Po wojnie reżyser bezskutecznie starał się odnaleźć rodzinę, która mu pomogła. Dopiero wiele lat później, przy pomocy ludzi zaangażowanych w powstanie dokumentu o artystach, odnaleziono żyjącego potomka rodziny, który w imieniu swoich przodków odebrał tytuł Sprawiedliwych wśród Narodów Świata.

Film zawiera w sobie znacznie więcej niż krótki opis zawarty w recenzji, dlatego gorąco polecam obejrzeć ten dokument.

Jeden z bohaterów dobitnie podsumowuje obecne, jak i dawne czasy, mówiąc, że ludzie się nie uczą z historii, w ogóle nie wyciągają żadnych wniosków. Brak szacunku dla religii, innego pochodzenia czy koloru skóry są rzeczą dosyć okrutną, wskazującą na to, że historia się ciągle powtarza. Zatacza koło co kilkadziesiąt lat.

Film „Polański, Horowitz. Hometown” był wyświetlany w ramach Krakowskiego Festiwalu Filmowego, obecnie można go zobaczyć m.in. w Kinie Pod Baranami.