„Party Girl” to prawie dokumentalny zapis fragmentu życia głównej bohaterki – Angelique. Trójka reżyserów: Marie Amachoukeli, Claire Burger, Samulel Theis, na przykładzie prawdziwej historii matki jednego z reżyserów, stworzyła bardzo intymną relację – widz kontra Angelique. Angelique towarzyszy nam prawie przez cały czas. Poznajemy jej świat, otoczenie, a także jej wewnętrzne rozterki, którymi się dzieli poprzez rozmowy z poszczególnymi bohaterami. Angelique to leciwa pani do towarzystwa; tancerka i hostessa w nocnym barze. Choć nie jest już pierwszej młodości, nie przeszkadza jej to w tym, by zabawić się do rana z równie szalonymi koleżankami i czasem za dużo wypić. Jeden wierny klient – Michel sprawia, że Angelique chce spróbować czegoś, czego nigdy nie miała. Mianowicie związku z jednym mężczyzną, co wiąże się z porzuceniem dotychczasowego życia. Mężczyzna jest gotowy dla niej na wszystko, ale czy ona także jest gotowa na wszystko dla niego?

Angelique żyje w sposób delikatnie niekonwencjonalny. Poza normami społecznymi. Na dodatek ma za sobą niemały bagaż doświadczeń. Czwórkę dorosłych dzieci, w tym córkę, z którą straciła dawno kontakt (córka została jej odebrana i trafiła do rodziny zastępczej). Teraz wszystko zdaje się zapowiadać w najjaśniejszych barwach. Angelique odchodzi z nocnego klubu, wprowadza się do mężczyzny, który zapewnia jej bardzo godziwe warunki życia. Wszystko zaczyna się komplikować, kiedy dochodzi między nimi do sytuacji intymnych. Angelique przywykła do spełniania najróżniejszych – nawet najbardziej perwersyjnych zachcianek swoich klientów, w tym Michela, nie potrafi już wytworzyć bliskiej relacji z mężczyzną, nie potrafi się z nim całować, czy normalnie kochać. Lata profesji zakorzeniły w niej pewne „normy”, od których nie potrafi odstąpić. Mało tego, kobieta przywykła do niezależności i decydowania samej o sobie, nie potrafi przyjąć norm i granic stawianych jej przez partnera. Chciałaby, żeby było dobrze, ale nie chce w sobie niczego zmieniać. To wkrótce prowadzi do konfliktów i wątpliwości Angelique co do ewentualnego ślubu z kochającym ją mężczyzną. Angelique postępuje samolubnie, ale nie ma sobie nic do zarzucenia. Problem polega na tym, że ona nie widzi problemu w sobie. Nie potrafi wznieść się ponad czubek własnego nosa, by dostrzec potrzeby drugiej strony. Trudno ją też za to winić.

Zaletą filmu jest to, że nie popada w zbytni sentymentalizm. Bardzo trzeźwo i realistycznie poprowadzona jest fabuła. Film pokazuje prawdziwy świat życia rodzinnego, bez ubarwiania. Większość ról odgrywają naturszczycy, co stanowi dodatkowy realizm tej historii. 

Jest to po prostu fragment życia kobiety rozłożony na elementy pierwsze. Najpierw pojawia się nadzieja na nowe życie, a potem stopniowo pokazane są powody, dlaczego to nie może się udać. Ta historia uczy świadomości, że bez równoczesnego zaangażowania dwóch stron, związek nie może się udać. Angelique marzy o miłości. Myśli niczym nastolatka, że powinna się zakochać, a wszystko samo się jakoś ułoży. Ale tak nie jest, bo choć Michele bardzo się stara, oczekuje także odrobiny wkładu w związek z jej strony. Angelique się do tego nie poczuwa. Chce żyć jak dawniej. Bawić się do rana, palić przy stole i spędzać czas ze swoimi dziećmi do oporu. Michele delikatnie próbuje narzucić jej pewne normy zachowań. Ona jednak urażona odchodzi, wraca do klubu, ale tam okazuje się, że nie ma już dla niej miejsca. Nie potrafi przyjąć do wiadomości, że lata beztroskiej młodości przeminęły i nie jest już dla mężczyzn na tyle atrakcyjna, by mieli płacić za jej usługi. 

Film posiada wiele dłużyzn, które są męczące dla widza. Natomiast sam finał rozegrany jest z wielką pompą i dlatego film odzyskuje miano pozycji ze wszech miar interesującej. Słabą stroną obrazu jest montaż, który raz przeskakuje zbyt szybko, urywając wątki, innym razem wydłuża niektóre sceny, doprowadzając do zastygania akcji. Dobre zdjęcia pod względem koloru, ale słabe pod względem kadrowania. Zwraca uwagę charakteryzacja i kostiumy, które myślę, że dość trafnie odzwierciedlają środowisko i otoczenie Angelique. Z pewnością atutem jest ścieżka dźwiękowa: Alexandre Lier, Sylvain Ohrel, Nicolas Weil. Nie jest ani zbyt zmysłowa, ani porywająca, także nie odciąga widza od trzeźwego i zdystansowanego odbierania emocjonalnej relacji bohaterów. W filmie zabrakło trochę energii. Natomiast na pewno jego siłą jest kreacja Soni Theis-Litzemburger. Stworzyła postać jednocześnie bardzo sympatyczną, ciepłą i otwartą – jest zdecydowanie ekstrawertyczna, a jednocześnie potrafi krzywdzić, nie uświadamiając sobie tego. 

„Party Girl” nie jest filmem, który ma nas porwać, czy wzbudzić silne emocje, ale raczej na trzeźwo chce zdać relację z imprezowego życia bohaterki i konsekwencji, jakie takie życie za sobą niesie. Film nie stara się też osądzać jej postępowania, jest raczej sprawozdaniem na temat, jaki takie życie może mieć wpływ, przy próbie podjęcia zmiany. Zakorzenione przyzwyczajenia są trudne do wyplenienia, ale są możliwe pod warunkiem, że jest się w stanie je sobie uświadomić i spróbować nad tym popracować. Angelique zdaje się nie uświadamiać sobie tego, a także nie posiada nikogo w swoim otoczeniu, kto potrafiłby jej to wyjaśnić. Dzieci, które starają się jej pomóc, a nawet wspierają, tak naprawdę martwią się tylko o to, żeby nie musiały zajmować się matką, dlatego trochę nie zdając sobie sprawy z głębi problemu, przekonują ją do zawarcia małżeństwa, które w ich odczuciu uwolni ich od poczucia odpowiedzialności za niefrasobliwą matkę. Film jest więc znakomitą lekcją przystosowania do życia we dwoje. 

To kino zdecydowanie bardziej kobiece. Kino, które może stanowić znakomitą podstawę do przyjrzenia się pewnym głęboko zakodowanym kwestiom, które często stanowią barierę w budowaniu zdrowych relacji z drugą osobą. „Party Girl” nie powala, ale uświadamia widzowi pewne sprawy i jest na swój sposób interesujące.