Po znakomitej „Uprowadzonej” Pierre'a Morela z 2008 roku – pełnej wartkich akcji, trzymającej w napięciu i zadowalającej fabularnie nie pozostał nawet ślad. Tylko główny bohater Bryan Mills – czyli charyzmatyczny Liam Neeson pozostaje w znakomitej kondycji, biega, skacze, wylatuje w powietrze i... rozpływa się w powietrzu, ale w trzeciej części przeszedł samego siebie, bo dościga startujący samolot czarnym porsche i skutecznie „podcina mu skrzydła”.
Już druga część tego kasowego hitu pozostawiała wiele do życzenia – szczególnie pod względem fabularnym. Bohaterowie wiele stracili ze swej psychologicznej autentyczności, ale była to wciąż sprawnie nakręcona produkcja Luca Bessona, który jest także współscenarzystą wszystkich części, a jego zaletą był znakomity montaż. Część trzecia przechodzi już ludzkie pojęcie. Już pierwsza sekwencja, przed napisami – to jakaś fabularna karykatura, a skoro początek jest tak zniechęcający, to czy coś może się jeszcze pozytywnego wydarzyć? Potem jest już tylko gorzej. Co prawda spektakularnych efektów i strzelanin nie brakuje w drugiej połowie filmu, ale trzeba być prawdziwym bohaterem, żeby do nich dotrwać. Wysadzenie kilku aut i budynków w powietrze oraz zabicie bandy złych, jeszcze nie czyni z filmu rasowego thrillera i filmu akcji.
Zdecydowanie „Uprowadzonej 3” brakuje napięcia, tempa i rytmu, na co ma głównie wpływ sprawny montaż. Brakuje też w znaczący sposób uzasadnionej logiki w działaniu bohaterów. Skoro Mills jest byłym agentem CIA, który dał się poznać, jako bardzo uważny i czujny charakter – to dlaczego tak łatwo daje się podłożyć policji? I na odwrót – dlaczego policja wiedząc, kim jest, tak łatwo bierze go za winnego zbrodni. Oczywiście bystry detektyw Johnson oznajmia w finale, że od początku wiedział, ale nie omieszkał wysłać po drodze kilku spektakularnych pościgów. Co gorsze, w nie do końca jasnych okolicznościach udaje się Millsowi uniknąć śmierci w wysadzonego w powietrze auta i budynku. W pierwszej części wszystko było bardzo jasne i klarowne – Mills zaskakiwał niebywałymi umiejętnościami, ale były to sytuacje uzasadnione. W „Uprowadzonej 3” Mills posiada wręcz kosmiczne umiejętności, co czyni z tego filmu groteskę pierwowzoru. Również wątek fabularny jest bardzo irytujący, który zaczął już irytować w drugiej części. Niepotrzebna jest ta nagła zmiana stosunku do siebie głównych bohaterów. Jakoś trudno uwierzyć w nagły nawrót uczuć byłych małżonków, a nazbyt częste okazywanie sobie czułości ojca i dorosłej córki, która spodziewa się własnego dziecka, zakrawa na jakąś freudowską teorię.
Liam Neeson ciągle trzyma fason, także nowa postać, którą jest detektyw Johnson (Al Sapienza) wypada interesująco, ale już postacie kobiece niepotrzebnie zostały zmodyfikowane i to do tego stopnia, że zostały pozbawione własnej indywidualnej osobowości. Jednak najbardziej tragicznym posunięciem w tworzeniu postaci w „Uprowadzonej 3” są szwarccharaktery, które są tak przerysowane, że zamiast się ich bać i traktować serio – budzą tylko litość.
Nie powiodło się przejęcie pałeczki przez reżysera Oliviera Megatona – choć to reżyser takich znakomitych hitów jak choćby „Colombiana”. Ale to nie tylko jego wina, bo scenariusz najnowszej „Uprowadzonej” jest bardzo słaby. Jedyną wspaniałą rzeczą w tej częsci hitu z 2008 roku jest muzyka. Prawdę powiedziawszy, film można oglądać z zamkniętymi oczami i nic się nie straci, ale trzeba by było jeszcze wyciąć dialogi, bo te są naprawdę kiepskie.
Niestety twórcy filmu pozostawili furtkę na możliwość powstania kolejnej części, ale czy po tak nadszarpniętej reputacji tego filmu znajdzie się ktoś, kto się skusi? Może i ciekawie by było zobaczyć, powiedzmy „Uprowadzoną 7”, w której dziadek Mills ratuje z opresji swoją wnuczkę (film sugeruje, że może to być dziewczynka) tudzież 80-letni Liam Neeson biega, skacze i aż strach pomyśleć, do czego może być zdolny w następnych częściach – po tak spektakularnym zatrzymaniu startującego samolotu. Pozostawiam to gdybanie bez odzewu, a na „Uprowadzoną 3” szczerze szkoda czasu.
