Dzięki ujmującym zdjęciom możemy zanurzyć się w intensywnym świecie vaquejada, sportu quasi-rodeo, popularnego w północno-wschodniej Brazylii. W jarmarcznej otoczce, dwóch konnych jeźdźców bierze miedzy siebie byka, zapędza do specjalnie wyznaczonego miejsca, a następnie powala zwierzę na ziemię, ciągnąc je za ogon. Blask prowizorycznych neonów i misternie zawieszone billboardy przypominają senne miasteczka odcięte od cywilizacyjnej ekspansji.
Mascaro tworzył wcześniej filmy dokumentalne. To doświadczenie na pewno pomogło w ujęciu tego mikro-festyniarskiego świata. Reżyser wchodzi z kamerą w sam środek, dla nas tak egzotycznej, ale jednak brazylijskiej rzeczywistości.
Bohaterowie niczym trupa teatralna przemierzają bezdroża, by po raz kolejny trafić do prowincjonalnej mieściny. Za dom służy im ciężarówka, w której transportują również zwierzęta. Żyją razem, w otoczeniu błota i gnoju. Iremar to postać szczególnie interesująca. Za dnia niczym kowboj, ujeżdża w świetle neonów specjalnie wystylizowane byki, w nocy zaś tworzy wymyślne kobiece kreacje, zanurzając się w świat miękkich, kolorowych tkaninach i modowych żurnali. Ze stereotypowego, potężnie zbudowanego macho staje się marzycielem, który daje upust swoim najskrytszym pragnieniom. Pragnie przekroczyć niewidzialną granicę klasową i wkroczyć do całkiem innego, nieznanego mu świata. Towarzyszy mu Galega, gwiazda erotycznej rewii, odbywającej się po vaquejadzie. To dla niej Iremar, pełen skupienia tworzy migoczące kostiumy.
„Neonowy byk” to refleksja nad koegzystencją ludzką i zwierzęcą. Jednak przez cały film granica między zachowaniem ludzi i zwierząt jest rozmazana. Dobrze nam znana relacja, gdzie zwierzęta są zależne od człowieka, wraz z rozwojem akcji, zaciera się. W pewnym momencie Mascaro demitologizuje rządzące nami instynkty, pokazując, że gdy przychodzi co do czego, w niczym nie różnimy się od otaczających nas zwierząt. W końcu wygrywają seksualne popędy i fizjologiczny naturalizm.
Nie jest to wbrew pozorom kino apokaliptyczne, ani tym bardziej osąd nad ludzką uległością. Przeciwnie. Mascaro, przyzwyczajony do roli obserwatora, stwierdza, że tak po prostu jest i nie należy się dziwić. To obraz zaskakujący spokojem i ekscentrycznym pięknem.
„Neonowy byk” został nagrodzony m.in. w Wenecji, Toronto i Warszawie. To ciekawe spojrzenie na aktualną sytuację w Brazylii. W obliczu dynamicznego rozwoju gospodarczego cywilizacyjna przepaść między klasami stała się jeszcze większa. W filmie Mascaro mówi o doświadczaniu nowoczesności, wciąż niedostępnej dla wielu osób.
