Athina Rachel Tsangari, reprezentująca „grecką nową falę” w kinie, nakręciła nietypową komedię. Można ją nazwać ironiczną, choć to określenie nie w pełni oddaje charakter filmu „Chevalier”.

Jego akcja toczy się na niewielkim, luksusowym jachcie, który pływa po Morzu Egejskim. Bohaterowie komedii to sześciu mężczyzn, w różnym wieku, przeważają ci w średnim. Wybrali się wspólnie na wędkarską wyprawę, podczas której oddają się też innym czynnościom jak nurkowanie, pływanie, czy szaleństwa na skuterze wodnym. Kiedy jacht ulega drobnej awarii, mężczyźni znudzeni nieco bezczynnością, wpadają na pomysł zagrania w grę, która wyłoni najlepszego z nich w ogóle. Zwycięzca założy na palec pierścień Chevalier. Od tej pory panowie codziennie punktują się wzajemnie, robiąc przy tym notatki. Oceniają swoje zachowania, wygląd, intymne części ciała, zdolności (np. wędkarskie). Do oceny całościowej wliczone będą nawet wyniki badania krwi oraz noty za szybkość składania mebli.

Tempo filmu jest niespieszne, czasami nawet robi się żółwie. To cecha, która nie kojarzy się z komedią. Przez nią „Chevalier” sprawia wrażenie dokumentu, albo raczej paradokumentu. Dotyczy to jedynie jego formy. Fabuła jest zabawna, groteskowa, pełna absurdów. Reżyserka w krzywym zwierciadle pokazuje grupę mężczyzn. Są oni, można rzec, statecznymi obywatelami, pracują w dobrze płatnych zawodach (m.in. lekarz, agent ubezpieczeniowy, agent nieruchomości) i osiągnęli w życiu stabilizację, jeśli nie sukces. Pod wpływem gry nagle zachowują się jak niedojrzali chłopcy. Obserwujemy na ekranie studium męskich rywalizacji, próżności i słabości.

Zdjęcia ukazują głównie przestrzeń jachtu, na którym płyną bohaterowie oraz bliskie plenery. Są to piękne morskie pejzaże, które wywołują uczucie nostalgii za wakacjami i podróżami. Do tego jeszcze ten fantastyczny jacht z trzema służącymi. Takie realia mogłyby być polem prawdziwych rywalizacji sportowych, zręcznościowych i intelektualnych. Zamiast tego obserwujemy niemal dziecięcą grę z elementami dla dorosłych, wśród których są te dotyczące sprawności seksualnej graczy. Jest to jakaś odrealniona sytuacja. Grecja, morze kojarzą się obecnie z wielkim problemem migracyjnym. W filmie to morze wydaje się zdecydowanie za spokojne i zbyt sielankowe.

Reżyserka ukazuje męskie „problemy” oczami kobiety. Jest to obraz bardzo ironiczny, wręcz prześmiewczy, lekki, ale i pełen złośliwości. Zabawa na jachcie wciąga nie tylko służących, którym się udziela ale i widzów.  Na ekranie widać świetnych aktorów, którzy kreują sześć różnych typów męskich i charakterów. Szczególnie uroczy jest pewien zwariowany nonkonformista. Kto wygra tę grę? Trzeba się pod koniec dobrze skoncentrować, żeby tego nie przegapić.