Reżyser „Fuck for Forest” tym razem prezentuje współczesne miejsca dobrze znane warszawskim balangowiczom. Wyciąga klimatyczną esencję i wstawia w swoje dzieło, jako nieustanny podkład w życiu bohaterów, dzięki czemu widz jest doskonale zorientowany w przestrzeni wykreowanej przez reżysera. To całkiem świeże spojrzenie na Warszawę, która jest miastem pełnym młodych ludzi, niedoświadczonych jeszcze przez życie.
Michał i Krzysztof to studenci rozpaleni nocną egzystencją. Razem z nimi przemierzamy leniwie ulice miasta, by po raz kolejny trafić na przećpaną potańcówkę. Mężczyźni dywagują o miłości i polityce, o życiowych problemach – takie pseudointelektualne rozmowy na zasadzie imprezowej dyskusji. Spotykają swoje byłe i wciąż nowe dziewczyny. Mają mnóstwo znajomych, z którymi zamieniają jedynie kilka powierzchownych zdań. Tańczą, krzyczą, zatapiają się w miejską dzicz. Odwiedzają znane klubowe miejscówki, podrygują nad Wisłą, wpadają nawet na gdyńskiego Open’era.
Kamera nieustannie towarzyszy Krzysztofowi. Zagubiony chłopak próbuje zrozumieć, czym jest miłość i samotność, tworząc coraz to nowe ich wyobrażenia i definicje. Od domówki do domówki, drepcze po wielobarwnym mieście, pijąc, wciągając kreski, rozmawiając i romansując. Niszczy się doszczętnie, następnie regeneruje, by kolejnej nocy znów dać się porwać nieprzerwanej imprezie.
To film na pograniczu fabuły i dokumentu. Sceny imprez to autentyczny zapis rozmów i relacji bohaterów. Z drugiej strony mamy do czynienia ze strumieniem świadomości Krzysztofa, napisanym na potrzeby filmu, który bezustannie słyszymy z offu. Myśli i filozofuje, jednak tak naprawdę nie ma nic ciekawego do powiedzenia. Może właśnie na tym polega jego dramat? Mimo to, zabieg ten nie do końca się sprawdza. Brak rozwiniętej psychologii sprawia, że bohaterowie są po prostu nieciekawymi szablonami.
Film został doceniony w Sundance i we Wrocławiu. Brał również udział w konkursie głównym w Berlinie i dokumentalnym w Karlowych Warach. „Wszystkie nieprzespane noce” aspirują do bycia portretem młodego pokolenia, zagubionego we współczesnym świecie. Niektórzy nazywają ich „niewinnymi czarodziejami XXI wieku”, inni po prostu hipsterami. Czy to rzeczywiście manifest młodej generacji, czy raczej artystyczna wydmuszka, która ma zdumiewać oryginalną formą? Bo niestety trudno się oprzeć wrażeniu, że jest to naprawdę pięknie sfotografowana pustka.
