Debiutancki dokument reżyserki Anny Zameckiej został uhonorowany Nagrodą Specjalną na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Locarno, na Warszawskim Festiwalu Filmowym w kategorii Najlepszy film dokumentalny oraz statuetkę Białej Kobry na Festiwalu Mediów „Człowiek w Zagrożeniu” w Łodzi, która jest Grand Prix, w tym roku przyznaną po raz pierwszy ex aequo z obrazem „Nawet nie wiesz, jak bardzo cię kocham” Pawła Łozińskiego.

Tytuł produkcji dotyczy wydarzenia, które czeka nastoletniego Nikodema. W przygotowaniach do ceremonii przyjęcia komunii świętej autystycznemu bratu pomaga niewiele starsza Ola. Dziewczynka nie może liczyć na pomoc ojca. Marek nie może pogodzić się z odejściem matki dzieci, Magdy, która opuściła go dla innego mężczyzny i założyła nową rodzinę. Aleksandra nie tylko chodzi do szkoły, ale także prowadzi dom, opiekuje się Nikodemem i pomaga w przygotowaniach do sakramentu, ale także stara się znaleźć czas dla siebie i przyjaciółek. Problemów dorastającej dziewczyny nie zauważa kurator sądowy, który monitoruje rodzinę. Brak pomocy ze strony dorosłych zmusza Olę do przyjęcia na siebie obowiązków, które powinni wykonywać za nią rodzice.

„Komunia” wydaje się bardziej filmem fabularnym niż dokumentalnym, nie tylko ze względu na zdjęcia, ale przede wszystkim ze względu na postać Oli, którą kamera wręcz ubóstwia. Dzielna bohaterka jest bardzo autentyczna w zaaranżowanych sytuacjach. Grę aktorską młodej Aleksandry widać jedynie w rozmowie z kuratorem, gdzie odpowiadając zdawkowo na pytania stawiane przez urzędnika niczym z bezosobowego kwestionariusza, dziewczyna udaje, że sytuacja rodzinna jest unormowana i nawet lekko się uśmiecha. Brak jednak u jej rozmówcy dopytywania się o szczegóły, zainteresowania, dostrzeżenia, że za tą fasadą kryje się przerażone dziecko rozpaczliwie potrzebujące pomocy, pojawia się za to tłumaczenie, dlaczego córka nie powinna oczekiwać, że rodzice zejdą się ponownie. Taka próba rzeczywiście ma miejsce dzięki staraniom Oli, jednak spełza na niczym i dziewczynka znowu musi kierować wszystkim sama: kiedy ojciec ma wrócić z pubu, kiedy trzeba zabrać Nikodema na próbę spowiedzi przed komunią, zorganizować przyjęcie.

Kompozycyjnie film składa się z klamry. Pierwsza scena i ostatnia są podobne, a wydarzenia pomiędzy nimi to próba zmiany rzeczywistości na lepszy los, który okazuje się w dokumencie być greckim fatum, statusem quo. Ola dwa razy pokazana jest inaczej niż jako gospodyni domowa. Kiedy idzie na szkolną dyskotekę i kiedy szykując się na uroczystość brata, wytrąca ją z równowagi fryzura, której nie może ułożyć.

Chociaż „Komunia” trwa zaledwie 72 minuty, to zawiera wiele informacji o dramacie, jaki rozgrywa się w rodzinie, której nikt nie chce pomóc, chociaż wszyscy wiedzą, co się dzieje. Dokument Anny Zameckiej udowadnia, że społeczeństwo należy nie tylko edukować w zakresie tolerancji dzieci wyróżniających się z tłumu, jakim bezsprzecznie jest wyjątkowy Nikodem, ale także ciągle pokazywać, że niesienie pomocy ludziom takim jak Ola jest wręcz obowiązkiem.