Czechosłowacka Nowa Fala to nurt obejmujący głównie lata 60. XX w. Filmy powstałe w tym okresie, cechuje reakcja ich twórców na francuską Nową Falę, chęć wyrażenie siebie pod względem twórczym, pokazania problemów, jakie trapiły autorów poszczególnych realizacji. Jednym z przedstawicieli jest Miloš Forman, którego produkcje zrealizowane w rodzimym kraju zmusiły reżysera do emigracji. Satyryczne spojrzenie Formana na rzeczywistość to znak rozpoznawczy jego dawnych dzieł.
Film „Miłość blondynki” przedstawia życie uczuciowe tytułowej dziewczyny o jasnych włosach, Anduli (Hanna Brejchová). Młoda blondynka z prowincji cieszy się powodzeniem. Dostała pierścionek od chłopaka, jednak kiedy zostaje zorganizowana potańcówka, na którą zaproszono żołnierzy, udaje się na nią z przyjaciółkami w nadziei na poznanie kogoś nowego. Trzy dziewczyny podobają się trzem żołnierzom, dużo starszym, w tym jednemu żonatemu, jednak zakusy przynoszą mniej spodziewany finał, niż obie grupy oczekują. Ostatecznie, Andula decyduje się pójść do pokoju pianisty – Mildy (Vladimír Pucholt), który przygrywał na wieczorze. Ich spotkanie kończy się nad ranem, a zakochana młoda kobieta podejmuje decyzję o odwiedzinach lubego w Pradze. Pod adresem nie znajduje Mildy (który na kolejnej zabawie poznaje następną dziewczynę), a jego rodziców, którzy przyjmują Andulę pod swój dach, choć bardzo niechętnie. Zwłaszcza matka Mildy (Milada Ježková) przeżywa katusze, ponieważ uważa całe zajście za nieobyczajne. Sytuacja rozwiązuje się, jednak nie tak szczęśliwie, jak życzyłaby sobie tego Andula.
W tej słodko-gorzkiej opowieści Forman zobrazował dawne życie w ustroju socjalistycznym, gdzie wydajność pracy dziewczyn w fabryce spędzała urzędnikowi sen z powiek. Wobec zapewnienia im mężów, aby każda nie myślała już o chłopakach, zorganizowano zabawę z żołnierzami. Przypadek Anduli, która wyłamała się temu schematycznemu potraktowaniu spraw osobistych, nie należy do historii powszechnie znanych komedii romantycznych. Wręcz przeciwnie, zakusy na potańcówce czy flirt Mildy są ukazane w krzywym zwierciadle. Jednocześnie bije ton przestrogi dla dziewczyny, która nie mogła dokonać wyboru, a chciała przeżyć wzniosłe uczucie. Forman sportretował prosty problem w sposób przystępny, a zarazem wzniosły. Do swojego filmu wybrał amatorów zamiast profesjonalnych aktorów, dzięki czemu produkcja okazała się sukcesem. Obraz dostał nominacje do ważnych nagród filmowych w 1965 roku: Złotego Lwa na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wenecji, Złotego Globu dla najlepszego filmu zagranicznego i przyniósł Formanowi pierwszą nominację do Oscara (za najlepszy film nieanglojęzyczny). Reżyser dostał statuetkę dopiero 9 lat później za realizację „Lotu nad kukułczym gniazdem”, adaptacji powieści Kena Keseya.
