duża fotografia filmu W co grają ludzie
Miniatura plakatu filmu W co grają ludzie

W co grają ludzie

Seurapeli

2020 | Finlandia | Komedia | 117 min

Życiowa ruletka

Jenni Toivoniemi wyreżyserowała film na podstawie własnego scenariusza. Grupa wieloletnich przyjaciół przybywa nad Zatokę Fińską z okazji urodzin Mitzi (Emmi Parviainen). W trakcie imprezy jubilatka proponuje, aby na weekend zrezygnować z używania telefonów. Zebranie smartfonów to jedyny punkt wspólny z produkcją Paola Genovese „Dobrze się kłamie w miłym towarzystwie”. Zamiast ujawniania kolejnych wiadomości i maili, Toivoniemi postanowiła pokazać, jak relacje międzyludzkie ulegają zmianie wskutek wspólnego spędzania czasu.

Gry, przebieranki i wspomnienia prowadzą do dyskusji nad trudnymi tematami dotyczącymi związków, jakie tworzyli bohaterowie na przestrzeni lat. Grono osób zawiązało się wokół dwóch par: Mitzi i Juhanny (Samuli Niittymäki) oraz Veroniki (Laura Birn) i Härdego (Eero Milonoff). Dołączyło młodsze rodzeństwo drugiej pary: Natali (Iida-Maria Heinonen), przyrodnia siostra Veroniki oraz Janne (Paavo Kinnunen), młodszy brat Härdego. Na przyjęcie-niespodziankę dotarł także szwedzki gwiazdor, Mikael (Christian Hillborg) oraz Ulla (Paula Vesala), która pracuje w wydawnictwie publikującym twórczość Juhanny.

Zebrani oczekują na przybycie Lauriego, „hipsterskiego” męża Mitzi. Trzydziestopięcioletnia kobieta ogłasza jednak, że zamierza wnieść pozew o rozwód. Jest to pierwszy z trzech komunikatów, który znacząco wpłynie na samopoczucie bohaterów. Drugim wstrząsem będzie dociekanie Mikaela, jak doszło do zapoznania się wszystkich. Trzecie wyznanie dotyczy najmłodszych uczestników. W centrum wydarzeń znajduje się jubilatka, która wyznaje, że nie chciała przyjęcia urodzinowego zarówno teraz, jak i dziesięć lat wcześniej. Mitzi inaczej odbiera organizowane imprezy niż jej bliscy, którzy dobrze bawili się dekadę temu. Kluczem do stanu emocjonalnego bohaterki jest powieść Juhanny, który opisał Mitzi jako złą kobietę, a Härdemu przypisał łatkę klauna.

Rozmowy o życiu zamieniają się w projekcje dotyczące tego, jak potoczyłyby się losy jednej pary, gdyby mogli zrealizować pierwotne plany czy spełnić marzenia. Niezbyt duża odległość od elektrowni jądrowej pobudza do dyskursu o utopii. Wizja miejsca idealnego koresponduje z historią kraju i losami osadników. Towarzystwo przydziela sobie role, jakie mogliby pełnić. Janne powiela klasyczny schemat o byciu kowbojem, Viktoria przyjmuje stereotypową rolę kobiety na Dzikim Zachodzie – burdelmamy. Ulla zostałaby lekarzem. Juhannie zostaje przypisana rola duchownego, a Mitzi wybiera szamanizm. Mikael chce zostać szeryfem. Wybór jest istotny dla fabuły.

Nie bez znaczenia pozostaje także narodowość gwiazdy filmowej. Ze względu na partnera Veroniki rozmowy odbywają się głównie po angielsku. Animozje szwedzko-fińskie przybierają na sile, gdy na jaw wychodzą plany pary. Aby osiąść w Sztokholmie, kobieta musiałaby zrezygnować z prestiżowej posady w Cambridge. Aktor zaś jest jedyną osobą, która zatrzymuje drugi telefon, aby pozostać w kontakcie ze światem zewnętrznym. Oferta od wybitnego reżysera o światowej sławie okazuje się ważniejsza niż partnerka. Mikael pozostaje poza nawiasem grona, podobnie jak ciężarna Ulla.

To właśnie spodziewająca się dziecka kobieta jest w stanie jako jedyna zareagować bez emocji, kiedy w kuchni Veronika natrafia na zdychającą mysz w pułapce. Mikael próbuje grać bohatera, lecz nawet on nie jest w stanie uderzyć w cierpiące zwierzę. Ratuje za to Juhannę, kiedy panowie korzystają z sauny. Pojedynek między narodami kończy stan upojenia. Na spotkaniu nie brak używek, a rozluźnienie przywołuje niezabliźnione rany. Nawet w trakcie karaoke Härde wybiera piosenkę Groove Coverage „Poison”, adresując ją do Veroniki. Kiedy śpiewa z jubilatką, repertuar jest lokalny i rubaszny.

Nastrój Mitzi ulega zmianie w powolnym tempie. Od destrukcyjnych, dystopijnych wizji, przez ponure refleksje i przypisywanie sobie kryzysu wieku średniego, po nadzieję na lepsze jutro. Juhanna próbuje zamknąć jeden rozdział życia i otworzyć nowy. Härde decyduje się na konfrontację z Viktorią, przyznając, że jedynie pozuje na zadowolonego z życia, podczas gdy tak naprawdę nie czerpie satysfakcji z pracy i nie może spotykać się z córką. Również Natali postanawia uświadomić siostrę, że nie czuje się komfortowo traktowana jak wieczne dziecko. Viktoria wprawiła w ruch koło fortuny, niejako przyjmując rolę wyroczni. Jednak, co komu przeznaczone…

Zdjęcia Jarmo Kiuru korespondują z tą starożytną konotacją. Statyczne kadry skupione na jadle i napoju symbolizują relacje przyjaciół, kiedy na jaw wychodzą kolejne tajemnice. Znak obecnych czasów – telefony i tablety ładujące się na jednym stole zastępują posiłki. W trakcie rozwoju akcji, następuje rozkład pożywienia. Centralną postacią wydaje się Mitzi. Emmi Parviainen za kreację kobiety przekonanej, że przegrała swoje życie, została nominowana do fińskiej nagrody filmowej, Jussi. Również Laura Birn nie odstępuje talentem dramatycznym, jednak odtwórczyni roli Veroniki nominację otrzymała za kreację w innej produkcji. W kategorii najlepsza aktorka drugoplanowa nominowano Iidę-Marię Heinonen. Monolog Natali rzeczywiście był poruszający, jednak nie w takim stopniu, co sytuacja, w jakiej znalazła się Ulla. Paula Vesala zagrała wyraziście, jednak aktorka nie miała możliwości większej ekspresji uczuć, jakie żywi jej bohaterka. 

W pełni zasłużenie nominację dla najlepszego aktora drugoplanowego otrzymał Samuli Niittymäki. Ironią losu byłoby nieprzyznanie nagrody bohaterowi nominowanemu do fińskiej nagrody literackiej. Można jednak podważać kategoryzację postaci. Juhanna i Härde to postacie ważne w takim samym stopniu. Eero Milonoff w pełni zasłużył na docenienie swoich starań. Jego bohater nie jest jednoznaczny, a jednak najbardziej szczery spośród wszystkich zebranych. Christian Hillborg wiarygodnie zagrał gwiazdora, którego sukces onieśmiela przyjaciół. Aktor trafnie odtworzył autotematyczny problem postrzegania osób znanych – ocenianych przez pryzmat łatki nadanej przez ogół, gdzie nie ma miejsca na uczucia drugiego człowieka. Obsada to główny atut tego filmu, choć nie bez znaczenia jest scenariusz reżyserki. Akademia doceniła kunszt Toivoniemi nominacjami w kategoriach: najlepszy film, scenariusz i reżyseria. Tytuł ma szanse na statuetki także za montaż i kostiumy. Rozdanie nagród nastąpi piętnastego września tego roku.

Reżyseria
Dystrybutor
Aurora Films
Premiera
02-07-2021 (Polska)
21-08-2020 (Świat)
5,0
Ocena filmu
głosów: 1
Twoja ocena
chcę zobaczyć
0 osób chce go zobaczyć
dodaj do ulubionych
0 osób lubi ten film
obserwuj
0 osób obserwuje ten tytuł
dodaj do filmoteki
0 osób ma ten film u siebie

dodaj komentarz

Możesz pisać komentarze ze swojego konta - zalogować się?

redakcja strony

Radosław Sztaba
Arkadiusz Chorób