Intymny portret dwojga ludzi, którzy odnajdują się w świecie, w którym mieliby ogromną szansę wcale na siebie nie trafić. Opowieść o samotnikach, którzy na przekór losowi wspólnie przełamują nudę szarej codzienności. Pełen dwuznaczności subtelny erotyk na miarę „9 i pół tygodnia”. Namiętny romans pary, która wcześniej dusiła się w mało satysfakcjonujących związkach; wreszcie studium psychologiczne świata XXI wieku, w którym dystans de facto przestał mieć jakiekolwiek znaczenie... Niestety, „Samotność w sieci” (pozwolę sobie pominąć graficzne urozmaicenie tytułu) nie jest żadnym z powyższych. I choć z punktu widzenia postronnego obserwatora nie wiadomo, co konkretnie miał zamiar osiągnąć Witold Adamek, jedno jest pewne: jego film do udanych nie należy. 

„Samotność (...)” nie pasuje do żadnej z gatunkowych szufladek, w których chcielibyśmy ją umieścić i nie jest to bynajmniej oznaką wieloznaczności, skomplikowania, złożonej finezji. W gruncie rzeczy jest to przecież film szalenie prosty, lecz nawet w tej prostocie trudno dostrzec zaletę. Melodramaty mają to do siebie, że niezwykle łatwo wpadają w schemat, a co gorsza – ocierają się o tandetę. Doświadczenie podpowiada, że w miłości często skłonni jesteśmy do mówienia i robienia rzeczy dalekich zdroworozsądkowemu myśleniu. Problem w tym, że na ekranie głupota postępowania bohaterów wybitnie irytuje. Słodkie słówka i romantyczne gesty na co dzień mogą mieć rację bytu, jednak oko kamery jest dla nich wyjątkowo bezlitosne. Temu mankamentowi nie pomagają również błędne wybory obsadowe. Odtwórcy ról zakochanych, Ewy i Jakuba – wtedy już popularni, a teraz cieszący się jeszcze większym uznaniem, Andrzej Chyra i Magdalena Cielecka – nie potrafią odnaleźć się w oszczędnie rozpisanych postaciach. Kim są nasi bohaterowie, nie dowiemy się nigdy, bo jedyną propozycją reżysera jest przedstawienie szkieletu ich sylwetek. Sukces historii miłosnej nie może mieć miejsca bez współodczuwania, wzbudzenia empatii – tym samym, „Samotność w sieci” okazuje się wielkim niewypałem.  

Ewa pisze emocjonalnie przejaskrawioną, patetyczną wiadomość przypadkowemu użytkownikowi, znalezionemu na aukcji internetowej. On podejmuje dialog – i tak, e-mail za e-mailem, ich komunikacja przeradza się w coś na kształt internetowego romansu. Postępowanie bohaterów niejednokrotnie przeczy logice lub staje się dla widza zagadkowe, co jest przejawem innego poważnego problemu tego filmu, to jest zagadnienia ekranizacji filmowej. Powieść cieszyła się ogromnym powodzeniem czytelników – czy słusznie? Wypowiadając się z być może nieco niefortunnej pozycji osoby, która z pierwowzorem literackim nie miała do czynienia, stwierdzam, że po seansie ani nie czuję potrzeby sięgnięcia po niego, ani nie rozumiem najgłębszego, najbardziej zakorzenionego sensu tej historii. Gdzie fascynacja, flirt, stopniowo rodzące się przywiązanie, gdzie te osławione szybsze bicie serca, a potem namiętność? Obserwujemy bezwolne, pozbawione życia lalki, karykatury ludzi. Dziw to tym większy, że przecież Chyra i Cielecka są sprawnymi, by nie powiedzieć bardzo dobrymi aktorami. Winą za takie niepowodzenie obarczam materiał, z którym przychodzi im pracować – tak scenariusz, jak i naturę samej powieści, która w oczach wielu czytelników jest po prostu nie do zekranizowania. 

Siłą produkcji mogłaby być dwuznaczna rozbieżność między ogromem dość górnolotnych słów (deklaracji), wyklikiwanym przez tytułowych samotników, a długimi, nacechowanymi ciężarem pauzami ciszy, które pojawiają się na ekranie stanowczo zbyt często. Sęk w tym, że tutaj cisza nie niesie ze sobą żadnej dramaturgii, a poziom napięcia podczas trwania całego filmu jest minimalny. Od dawna kinowy romans nie był tak chłodny, wystudiowany i obojętny. Czy to ma oznaczać, że w kwestii miłości w oszalałym na punkcie cyfryzacji  XXI wieku ma czekać nas tylko... nuda?