To kolejny z cyklu muzycznych filmów hiszpańskiego reżysera. Ten dokument poświęcony jest melodiom, pieśniom i tańcom składającym się na folklor argentyński. Oryginalny tytuł „Zonda, folclore argentino” zawiera w sobie jeszcze nazwę ciepłego wiatru, który wieje w Argentynie.

W filmie Saury, co nieco zaskakujące, nie ma mowy o tangu, które przede wszystkim kojarzy się z tym krajem. Ukazane są inne rodzaje tańców i muzyki z różnych regionów Argentyny. Film stanowi zapis występów ponad setki artystów, pieśniarzy, instrumentalistów i tancerzy, zgromadzonych w jednym ze studiów filmowych w Buenos Aires. Opowiadają oni o historii, tradycji i kulturze swojego kraju.

Wykonywane przez nich utwory są różnorodne, podobnie jak różne są regiony kraju, z których pochodzą. Do tego słychać w nich wpływy kulturowe: melodie rdzennych Indian lub pieśni inspirowane ich kulturą, wpływy hiszpańskie (np. wywodząca się z pieśni hiszpańskich trubadurów copla), czy wpływy kulturowe imigrantów ze środkowej Europy (Niemiec, Polski, Ukrainy). W tradycyjnych, ludowych pieśniach słychać tęsknotę za rodzinną ziemią, opowieści o pochodzeniu, ubogim życiu, trudach ciężkiej pracy. Charakterystycznym instrumentem towarzyszącym muzykom, wykonującym różne muzyczne gatunki, są różnego rodzaju bębny.

Wśród argentyńskich gatunków muzyczno-tanecznych zaprezentowanych w dokumencie są m.in.:  zamba, chacarera, chamamé, cueca i malambo.  Ten pierwszy to tradycyjny styl muzyki i tańca ludowego Argentyny, dlatego zapewne zobaczymy i usłyszymy wiele jej wykonań. Niezwykłe jest jedno z nich, na fortepianie, przy użyciu dodatkowych instrumentów uderzających o jego struny.

Na barwnym i dźwięcznym tle licznych gatunków składających się na argentyński folklor na ekranie wyróżniają się chamamé i malambo. Ten pierwszy to pełen ekspresji taniec, w którym kobiety tańczą boso, a mężczyźni w butach. Tancerze wykonują dość nisko zawieszone kroki i w ciekawy sposób splatają ręce. Malambo to niesamowity spektakl, w którym żywiołowym rytmom wystukiwanym przez grupę artystów grających na bębnach, towarzyszy pokaz żywiołowego tańca i żonglerki sznurami z zawiązanymi na końcach kamieniami. W tańcu rytmy są precyzyjnie wybijane stopami, a właściwie wszystkimi częściami stóp.

W filmie zawarte są dwa  fragmenty nakręcone w hołdzie wielkim argentyńskim muzykom. Pierwsza z nich to Mercedes Sosa. Pieśniarka - „La Negra” swoją muzyką, na którą składały się przede wszystkim argentyńskie ludowe pieśni, podbiła niegdyś całą Amerykę Południową. Na ekranie śpiewa pieśń, m.in. o tym, że wszystko się zmienia („todo cambia”), a oglądają to nagranie dzieci w szkole, siedzące w pojedynczych ławkach. Wystukują rytm i śpiewają słowa tej pieśni. Drugi fragment nagrany został w hołdzie Atahualpie Yupanqui, wielkiemu argentyńskiemu muzykowi folkowemu, autorowi piosenek, poecie i gitarzyście. W jednej z jego pieśni płyną słowa o tym, że „krew biedaków ma kolor złota właścicieli kopalni”.

Dokument  Carlosa Saury pokazuje bogactwo kultury Argentyny i można się z niego wiele dowiedzieć. W melodiach, pieśniach i tańcach przeszłość, teraźniejszość i przyszłość spotykają się ze sobą. W obrazie świetnie dopracowane zostały jego elementy. Współgrają ze sobą choreografia, scenografia, światło i dźwięk. Film ogląda się jak zapis koncertu, czy raczej muzyczno-tanecznego spektaklu. Nie ma fabuły, a narracja przebiega poprzez ukazanie prób i wykonań kolejnych utworów. To ciekawy dokument, ale z pewnością nie dla każdego. W pewnym momencie rytm opowieści spowalnia pewna rzewna pieśń na tle dekoracji ukazującej pełnię księżyca. Być może dlatego film wydaje się nieco za długi.