Ten dramat jest debiutem reżyserskim Mirjany Karanović, znanej serbskiej aktorki, słynnej z ról w filmach m.in. Emira Kusturicy. Napisała ona również scenariusz i świetnie zagrała główną rolę.

Jej bohaterka – Milena jest kobietą dojrzałą, matką dorosłych dzieci i przykładną żoną Vlady. Mieszka w ładnym domu na przedmieściach Belgradu i w zasadzie niczego jej nie brakuje. Film rozpoczyna się od ujęcia kobiety przyglądającej się sobie w lustrze. Następnie poznajemy jej codzienność: robienie porządków, gotowanie, spacery wokół domu, przyjęcia w gronie przyjaciół, śpiewanie w chórze. Związek z Vladą wydaje się udany, nie brakuje w nim uczucia ani namiętności. Mają troje dzieci. Najstarsza córka, skonfliktowana z ojcem, mieszka i robi karierę w Belgradzie, a młodsi – studiujący syn i nastoletnia córka również żyją swoim życiem. Pewnego dnia, podczas sprzątania Milena znajduje w szufladzie kasetę VHS, na której oprócz nagrań rodzinnej sielanki pojawia się zapis wydarzeń wojennych, w których uczestniczył jej mąż. Początkowo nie ma odwagi zobaczyć całości, za drugim razem wytrzymuje do strasznego końca. Na domiar złego podczas badań kontrolnych okazuje się, że Milena ma guz w piersi.

Obraz jest bardzo intymnym portretem kobiety zarówno pod względem fizycznym, jak i psychologicznym. Ujęcia są bardzo bliskie, kamera prawie ociera się o twarze. Idzie za Mileną do lekarza, na badanie mammograficzne, do małżeńskiej sypialni, gdzie podgląda jej życie erotyczne, na salę operacyjną itd. Zdjęcia są na ogół ostre na pierwszym planie, rozmazane w tle. Te we wnętrzach nagrane zostały w większości w półmroku, a te na zewnątrz przy pochmurnej pogodzie, co ma znaczenie symboliczne. Półmrok sugeruje jakąś tajemnicę, a pochmurne niebo poważne rozterki. Podobne znaczenie ma zachód słońca, który widać po tym, kiedy Milena kończy oglądać kasetę.

Na ekranie obserwujemy również w oszczędny sposób wyrażone, psychologiczne zmagania bohaterki. Początkowo nie przyjmuje ona strasznych faktów do wiadomości, stara się o nich nie myśleć, wyprzeć je ze świadomości. Udaje więc, że żyje tak jak wcześniej. Z czasem stawia na radykalne i szybkie rozwiązania, przeżywając przy tym ogromny dylemat, jeśli chodzi o sprawę męża, który okazuje się zbrodniarzem wojennym. O tym odkryciu Milena nie ma z kim porozmawiać. Próbuje z synem, ale ten jak zwykle się spieszy. Nie jest to również temat na rozmowy z przyjaciółkami. Milena zostaje sama, rozdarta pomiędzy uczuciem do męża a tym, co nakazuje jej sumienie. Osamotnienie bohaterki w tej sytuacji kontrastuje z jej otoczeniem. Praktycznie cały czas ktoś koło niej jest, a w swojej okolicy wszystkich zna po imieniu.

Film, jak sam tytuł sugeruje, koncentruje się na pojęciu dobra w aspekcie człowieczeństwa. Milena jest dobrą, pracowitą żoną. Dba o męża, dzieci i dom i wszystkim domownikom dogadza. Jest też dobrą kobietą, dobrym człowiekiem. Często stara się zrobić coś pozytywnego dla lokalnej społeczności, rodziny i przyjaciół. Kiedy poznaje tajemnicę męża, nie może przejść nad nią do porządku dziennego, nie może o tym zapomnieć.

Film porusza ciekawy temat, zaczerpnięty z najnowszej historii Serbii i jest próbą opowiedzenia o traumie, jaką była wojna w byłej Jugosławii. Echo tych wydarzeń rozbrzmiewa we współczesnej, filmowej rodzinie. Niestety film ma powolne tempo. Czasami ożywia je jakiś pikantniejszy dialog (co ciekawe przekleństwa po serbsku brzmią podobnie jak po polsku), ale ogólne wrażenie jest podobne jak przy oglądaniu telenoweli – film się za bardzo dłuży. Trochę nieprawdopodobny wydaje się pomysł trzymania kasety będącej dowodem zbrodni na wierzchu, gdzie każdy ma do niej dostęp. Tym bardziej że powiązania męża i jego przyjaciół z wojny mają mętny charakter, a oni sami wiele spraw pragną ukryć.

Atmosferę tajemnicy, mroku i powagi tworzy również muzyka, krótkie utwory instrumentalne, w większości fortepianowe.

Zakończenie filmu jest niedopowiedziane. Wiemy, że poukładany świat kobiety został zburzony, a na pytanie, co będzie dalej, każdy musi sobie odpowiedzieć sam. To czyni film poruszającym jeszcze bardziej niż w trakcie oglądania. Obraz skłania do refleksji nad trudnymi wyborami, nad rozdźwiękiem pomiędzy poczuciem lojalności a potrzebą bycia prawym, dobrym człowiekiem i nad tym, jak dobrze znamy swoich najbliższych.