Winfried Conradi (Peter Simonischek) jest ojcem Ines (Sandra Hüller) i pracownikiem firmy consultingowej, której zadaniem jest przekonać rumuńską placówkę do wprowadzenia zmian, co może skutkować redukcją etatów. Kiedy Winfred dowiaduje się o tym, dodatkowo będąc pod wpływem emocji po stracie psa, decyduje się zostać u córki na dłużej.

Toni Endrmann to drugie wcielenie Conradiego. Przebrany, w peruce i ze sztucznymi zębami, wygląda groteskowo, a jednak potrafi zjednać sobie przedstawicieli firm na wysokich szczeblach. Jego córka jest załamana odwiedzinami ojca, które postrzega jako najgorszy czas w życiu, ponieważ obawia się o karierę. Poukładana Ines i nieprzewidywalny Toni tworzą nietuzinkowy duet, gdy córka zaczyna brać udział w grze ojca.

O tym, że relacje rodzinne nie są najlepsze, świadczy piosenka wykonana przez Ines podczas przyjęcia u jednej z poznanych na przyjęciu biznesowych znajomych Erdmanna. Wersja „Greatest love at all” Whitney Houston w wykonaniu córki uświadamia ojcu o żalu, jaki czuje do rodzica dorosłe dziecko. Przywdziewa zatem pożyczony od znajomej (która wie o grze Erdmanna) strój, równie nietypowy, co on, i udaje się w kolejne odwiedziny Ines, która przygotowuje swoje urodzinowe przyjęcie, mające na celu ponowną integrację grupy współpracowników. Podczas przygotowań decyduje się zdjąć ubranie i urządzić imprezę dla nudystów. To swoista gra, jaką podjąć mogła tylko latorośl Erdmanna. Z nowymi szatami Ines nie może pogodzić się jedna z jej koleżanek ani kochanek, Tim (Tristan Pütter). Do pomysłu przekonuje się natomiast szef, Gerald (Thomas Loibl).

Istotne pytania natury egzystencjalnej (czy Ines jest człowiekiem, ponieważ najczęściej zachowywała się mechanicznie, dążyła do spełnienia celu korporacji, zamiast rozwijać swoje życie, nie patrzyła na pracowników jak na ludzi), pytania o życie i jego sens, to zagadnienia, jakie stawiał przed zapracowaną kobietą jej zdystansowany do problemu kariery ojciec. Jednak chociaż proces zmiany poglądowej został zapoczątkowany, do pewnego przewartościowania dochodzi dopiero na pogrzebie babci Ines. Śmierć to proces nieodwracalny, a odejście bliskiej osoby skłania do refleksji. Spotkanie podczas pogrzebu wskazuje, że Ines doszła do pewnych wniosków; jednak ostatnia scena wskazuje, że reżyserka i scenarzystka obrazu – Maren Ade, nie podaje odpowiedzi na pytania, jakie zadawał Conradi. Każdy z widzów musi odpowiedzieć na nie sam. I chociaż „Toni Erdmann” to raczej komediodramat niż niezwykła komedia, można przypuszczać, że rodzina jako wartość nabrała nowego znaczenia dla głównej bohaterki.