Trzy pierwsze epizody w reżyserii Dawida przedstawiają historię prokuratora Pawła Kopińskiego (Grzegorz Damięcki), którego siostra, Kamila (Martyna Byczkowska) zaginęła piętnaście lat wcześniej (w powieści okres ten obejmował dwie dekady). Na letnim obozie pod opieką Dawida Goldsztajna (Jacek Koman) dochodzi do tragedii, wskutek czego cztery rodziny tracą swoje dzieci. Oskarżenia adresowane do kierownika obozu skutkują napiętnowaniem i antysemityzmem. Dla jego córki, Laury (Wiktoria Filus zagrała bohaterkę z 1994 roku, dorosłą kobietę Agnieszka Grochowska) to koniec związku z Pawłem. Po latach każde z nich wiedzie inne życie. Kopiński zajmuje się sprawą gwałtu, Goldsztajn wyszła za Leona Ruczaja (Krzysztof Stelmaszyk) i wykłada na uczelni. Ich ścieżki znów zbiegają się za sprawą zabitego Kowalskiego, który okazuje się rzekomo zmarłym przed laty Arturem Perkowskim (Adam Wietrzyński).

Dwutorowa narracja obejmuje dwa wątki: sądowy, gdzie istotną rolę odgrywa ojciec jednego z gwałcicieli, dziennikarz telewizyjny Krzysztof Dunaj-Szafrański (Cezary Pazura) oraz dociekania, co naprawdę wydarzyło się latem 1994 roku. Wspomnienia bohaterów są przedstawione na zasadzie retrospekcji. Odpowiedzialny za scenariusz finałowych odcinków Zygmunt Miłoszewski sprawnie rozwiązał wszystkie wątki. To nie pierwsza współpraca na planie pisarza z aktorem, Jackiem Komanem. W „Prokuratorze” aktor doskonale wykreował tytułową postać, natomiast w produkcji Netflixa zagrał bohatera skomplikowanego, którego zachowanie tajemnicy było ważniejsze niż życie ludzkie, co wymagało większej ekspresji w budowaniu bohatera. Natomiast kreacja Pazury wpisuje się w kanon postaci, jakie aktor kreuje ostatnio w adaptacjach – vide: „Żmijowisko” na podstawie Wojciecha Chmielarza. W obu przypadkach bohater grany przez Pazurę jest niejednoznaczny w swoich poczynaniach, także w kwestii motywacji. Jako przedstawiciel mediów, postać Dunaja-Szafrańskiego jest bardziej bezwzględna w osiągnięciu celu.

Ekranizacja amerykańskiej powieści w polskich realiach spowodowała nieuniknione zmiany. Zabrakło  Dawida Markiego, guberatora i przyjaciela Pawła, co świetnie rekompensuje kreacja Doroty Kolak jako naczelniczki Herman, przełożonej Kopińskiego – aczkolwiek dość odtwórcza dla aktorki; zwłaszcza że Kolak wykreowała podobną rolę we wspomnianym „Prokuratorze”. W powieści to ojciec głównego bohatera był lekarzem na obozie, w serialu poświęcono więcej uwagi Natalii Kopińskiej, matce (Ewa Skibińska). Istotną rolę odegrali rodzice Artura – sprzątaczka Bożena (Izabela Dąbrowska) i Bogdan (Przemysław Bluszcz), powieściowi Perezowie. Zachowany został kontekst społeczny, w tym różnica klasowa, oś głównego konfliktu. Chłopak z biednej rodziny zakochuje się w urodzonej w majętnej rodzinie Monice Sowik (Kinga Jasik – aktorka miała rozbudowaną rolę, na czym zyskała ta część fabuły), co w ostateczności prowadzi do tragedii przez obecność na obozie opiekuna, Wojciecha Malczaka (Krzysztof Zarzecki). 

W polskiej realizacji gra aktorska ma większe znaczenie niż przedstawiona treść. Duet Grochowska-Damięcki udźwignął ciężar odpowiedzialności za budowanie napięcia. Ich bohaterowie nie zbliżają się do siebie tak bardzo jak literackie pierwowzory, to raczej subtelna zażyłość, która odżywa we wspomnieniach. Odtwórcy postaci Laury i Pawła sprzed lat, czyli Wiktoria Filus i Hubert Miłkowski również podołali aktorskiemu wyzwaniu. Młoda obsada poradziła sobie z zaangażowaniem, wiarygodnie oddając emocje pierwszych zauroczeń oraz rozczarowań. Ekipę wsparli doświadczeniem Arkadiusz Jakubik jako inspektor Maciej Jork, prowadzący śledztwo w sprawie zabójstwa dorosłego Perkowskiego i Adam Ferency w roli Lubelskiego, policjanta nadzorującego dochodzenie w 1994 roli. Scena przesłuchania letników podkreśla wagę podejrzeń kierowanych wobec Pawła, które w powieści były tylko niezbyt istotną informacją. Niezawodny Jakubik podręcznikowo (nomen omen) odegrał sprzyjającego prokuratorowi detektywa, natomiast dociekliwość Lubelskiego w wykonaniu Ferenca przywodzi na myśl popisową rolę z „Przesłuchania” Ryszarda Bugajskiego. 

Twórcy potrafili wydobyć ze skąpych uwag Cobena całe sceny istotnych szczegółów, na które złożyła się intrygująca historia. Zdjęcia Pawła Flisa zawierają ruchome kadry, detale czy ujęcia z lotu ptaka. Zbliżenie na twarz Damięckiego/Kopińskiego jako prolog pozwoliło na domysły, jaki los spotkał bohatera. Łukasz Targosz skomponował muzykę wykorzystując utwory takich zespołów jak Elektryczne Gitary, T. Love, Wilki, Maanam, Hey, Dżem, Republika, tworząc atmosferę lat dziewięćdziesiątych w scenach odtwarzających wydarzenia ze wspomnień bohaterów. W epizodycznych rolach pojawili się: Magdalena Czerwińska, Piotr Głowacki (jako policjant – mniej zaangażowany niż jako aspirant Rafał Papiński w pierwszym sezonie „Belfra”, lecz nie mniej charakterystyczny) oraz Magdalena Kumorek (jako Joanna Kopińska, chora na raka żona Pawła).

Druga po „1983” polska produkcja dla Netflixa okazała się sprawnie zrealizowaną historią, z interesującym scenariuszem, dobrymi zdjęciami, świetną muzyką i przede wszystkim genialną grą aktorską, która niweluje w ocenie wszelkie błędy logiczne. Pewne niedociągnięcia wynikają po części z powieści, bowiem twórczość Cobena również nie jest wolna od niedopowiedzeń – autor większy nacisk kładzie na emocje bohaterów, wymowę treści niż zadbanie o szczegóły spajające fabułę. Twórcy przedstawili swoją interpretację książki, przekonująco zachęcając do zapoznania się z literackim pierwowzorem tych, którzy dotąd nie przeczytali „W głębi lasu”.