Intymne życie Luwru - najsłynniejszego muzeum na świecie, założonego w 1699 roku. Pierwszy raz w swojej długiej historii muzeum dopuściło ekipę filmową do uwiecznienia swoich sekretów. W salach bez publiczności toczy się mrówcza praca: robotnicy wieszają obrazy (przeniesienie ogromnego płótna wymaga niekiedy współpracy kilkudziesięciu osób), tragarze przemierzają ogromne sale wypełnione dziedzictwem kulturalnym ludzkości, artyści w dziesiątkach pracowni przywracają blask dawnym arcydziełom, kurierzy na wrotkach przemierzają plątaninę podziemnych korytarzy by dostarczyć korespondencję do porozrzucanych na ogromnej przestrzeni biur – same podziemne korytarze mają łącznie ponad 15 kilometrów długości.

Film powstał w 1988 roku i jest zapisem początku transformacji Luwru w supernowoczesne muzeum, jakie znamy dziś. To wtedy na jego dziedzińcu stanęła futurystyczna piramida, której fascynujące detale możemy oglądać w filmie. Po latach stagnacji dyrekcja postanowiła przeorganizować zbiory i pokazać publiczności tysiące skarbów, do tej pory spoczywających w przepastnych magazynach. Philibertowi udało się zarejestrować moment narodzin nowej idei i zmiany podejścia do zwiedzających.

Philibert z równą pieczołowitością przygląda się robotnikom i kuratorom, jak i dziełom sztuki, ukazując pewną organiczną całość, poruszającą się w wypracowanym przez lata specyficznym rytmie. W wywiadach podkreśla, że starał się filmować ich tak, jakby filmował balet. Sekwencje ruchów pracowników wieszających obrazy i kuratorów ujawniających światu zbiory, które latami leżały w magazynach, komponują się z muzyką stukania młotków, pędzelków czyszczących arcydzieła malarstwa, ukrytych w podłodze zapadni, szelestu płatków złota kładzionego na ramach, dzwonków telefonów, szeptów i okrzyków zaaferowanych robotników…
Film jest także pochwałą dziedzictwa Rewolucji Francuskiej, dzięki której lud mógł wejść do królewskiego pałacu i podziwiać dzieła sztuki do tej pory zarezerwowane dla wąskiego kręgu wtajemniczonych.

Siłą obrazu Philiberta jest współistnienie pięknie sfilmowanego świata dzieł sztuki(wyłącznie przy użyciu dziennego światła) i świata pracowników, których krzątanina, pełna francuskiego joie de vivre, przywodzi na myśl choreografię rodem z „Parasolek z Cherbourga”.

źródło: internet