W Turcji każdy nauczyciel po skończeniu studiów zostaje przydzielony do wybranej przez swoich przełożonych szkoły. Miejsce pracy wybiera się losowo – mieszkaniec dużego miasta z zachodniej Turcji może trafić do zapomnianej przez Boga wioski gdzieś w dalekim Kurdystanie. Taki los spotyka dwudziestokilkuletniego Emre Aydina, który ma przed sobą rok w odciętej od świata osadzie, otoczonej bezkresnymi polami.

Od pierwszych chwil spędzonych z dziećmi orientuje się, że jedyne, czego może je nauczyć, to mówienie i pisanie po turecku. O matematyce i innych przedmiotach nie ma mowy – jak wymagać tabliczki mnożenia od kogoś, kto nie zna żadnego słowa w twoim języku? Brak komunikacji to niejedyny problem – w budynku szkoły często brakuje prądu, na bieżącą wodę także przyjdzie poczekać...
Emre z początku czuje się jak wygnaniec we własnym kraju – otoczony przez obcy sobie etniczny żywioł dzwoni do matki i zwierza się z problemów z nierozumiejącymi go dziećmi. Jego podopieczni nie mają wiele czasu na szkołę – trzeba pomóc rodzicom w polu, powstrzymać szarżującego na domostwo osła i wyprać ubrania w potoku...

Reżyser szczęśliwie unika tonu europejskiej politycznej poprawności – Emre, przy całym cieple okazywanym dzieciom, reprezentuje przede wszystkim państwo tureckie, które przez lata prześladowało 15-milionową mniejszość kurdyjską, odmawiając jej prawa do samostanowienia. Dziś, w obliczu akcesji do Unii Europejskiej, Ankara rewiduje swoje stanowisko, jednak wciąż w wielu regionach Kurdystanu stacjonują tureccy żołnierze.
Emre uczy więc dzieci słów hymnu („szczęśliwy ten, kto mówi o sobie, że jest Turkiem”), organizuje tureckie święta państwowe i zakazuje dzieciom rozmawiania w ich ojczystym języku. Siła filmu polega na konfrontacji oficjalnej postawy ze swobodnym światem kurdyjskich malców, z których większość nigdy nie opuściła rodzinnej wioski, a o tym, że mieszkają w Turcji, dowiedziały się dopiero w szkole.

źródło: internet