Oryginalny tytuł filmu to „gronostaj” i odnosi się zapewne do ubioru sędziego – Michela Racine’a, który jest głównym bohaterem. „Subtelność” jest połączeniem dramatu sądowego i komedii romantycznej. Akcja toczy się na dwóch polach. Pierwszym z nich jest sąd, w którym Racine orzeka w bardzo trudnej sprawie o morderstwo kilkumiesięcznego dziecka. Podejrzanym jest jego ojciec, który przyznał się do zbrodni, natomiast przed sądem wycofał się z zeznań. Drugim „polem” jest relacja głównego bohatera z kobietą, którą kiedyś poznał i która zrobiła na nim wielkie wrażenie. Ditte podczas procesu jest ławniczką. Kiedy Michel ją zauważa, sprawy uczuciowe nabierają tempa. Oprócz tych dwóch głównych wątków pokazane są jeszcze narady uczestniczących w procesie ławników.
Sędzia, pomimo grypy, nie spieszy się, gdyż chce zbadać sprawę dokładnie, mimo że z pozoru wszystko jest oczywiste, a opinia publiczna już wyrok wydała. Zaczynają się więc przesłuchania świadków, w tym żony oskarżonego i sąsiadów tego małżeństwa. W przerwach procesu Michel spotyka się z dawną znajomą. Bohater właśnie rozwodzi się z żoną. Jest samotny. Ditte jest z zawodu anestezjologiem. Samotnie wychowuje nastoletnią córkę. Bohaterowie prowadzą ze sobą rozmowy nie tylko o przeszłości.
Przez cały czas oglądamy na ekranie znakomitą grę aktorów. Chodzi nie tylko o głównych bohaterów, którzy zostali za swe kreacje aktorskie nagrodzeni: Fabrice Luchini na MFF w Wenecji w 2015 r., a Sidse Babett Knudsen Cezarem 2016 dla najlepszej aktorki drugoplanowej. Niesamowicie, bardzo przekonująco i realistycznie zagrali aktorzy odtwarzający role świadków w procesie. Niektórzy sprawiają wrażenie, jakby przed chwilą weszli do sądu i mówili o tym, czego doświadczyli naprawdę. Barwne, realistyczne postaci zobaczymy również w wielokulturowej grupie ławników.
Film jako dramat sądowy ukazuje mechanizm działania francuskiego wymiaru sprawiedliwości i etapy samego procesu karnego. Para rysowników obecnych na sali sądowej dodatkowo wyjaśnia widzowi zasady i niuanse. Sam sędzia tłumaczy ławnikom ich i swoją rolę. Najważniejsze w tym wszystkim jest, by nie sądzić człowieka po pozorach. Wątek sądowy może rozczarować swoim zakończeniem, które nie odkrywa prawdy i pozostawia w niewiedzy.
Jako komedia romantyczna, czy film o miłości osadzony w sądowych realiach, „Subtelność” jest spokojną, opowiedzianą z pewną dozą humoru i z lekkością historią fascynacji i uczucia dwojga dojrzałych osób. Dużo w niej skrywanych emocji, subtelności i niepewności. Zakończenie tego wątku jest jasne i pełne nadziei.
„Subtelność” to przykład kina kameralnego, mało efektownego, gdyż pozbawionego tak modnych i wszechobecnych dziś efektów specjalnych. Film pod względem formy kojarzy się bardziej z produkcjami telewizyjnymi. Nawet muzyka jest dawkowana w tym obrazie oszczędnie, chociaż motyw przewodni – subtelny utwór „Dreamers” Claire Denamur pasuje do niego bardzo i podkreśla jego klimat. To, co wyróżnia ten film to znakomite aktorstwo i dobre dialogi. Sam scenariusz został dobrze skonstruowany – tak, że powolnego tempa filmu nie odczuwa się w sposób negatywny. Raczej jest czas na refleksję i odpoczynek od codziennego pośpiechu.
