Jeśli jakiś czas temu ktoś zapytałby mnie, jak chciałbym, aby wyglądał nowy film Quentina Tarantino, zapewne nie potrafiłbym odpowiedzieć na to pytanie. Na pewno nie tak jak „Death Proof”, który, co tu dużo mówić, zdecydowanie nie przypadł mi do gustu. Na pewno nie tak jak „Pulp Fiction”, bo tego się po prostu drugi raz zrobić nie da. No więc jak? Gdybym usłyszał to pytanie teraz, nie miałbym już żadnych wątpliwości - dokładnie tak jak „Bękarty wojny”!

W najnowszym filmie twórcy „Wściekłych psów” rzecz dzieje się w czasie II wojny światowej, w okupowanej przez nazistów Francji. Grupa żydowskich żołnierzy, pod dowództwem porucznika Aldo Raine’a, sieje postrach wśród nazistów. Nazywani Bękartami partyzanci, otrzymują za zadanie pomóc brytyjskim agentom przygotowującym zamach na jedno z paryskich kin, w którym na premierze najnowszego filmu Josepha Goebbelsa zgromadzić się mają wszystkie najważniejsze osoby w III Rzeszy. Nie wiedzą jednak, że własne plany względem tego wydarzenia ma właścicielka kina, młoda Francuzka, która ma do wyrównania rachunki z pewnym niemieckim pułkownikiem.

Umiejscowienie akcji w czasie II wojny światowej może być nieco złudne, bo z historią „Bękarty wojny” mają zdecydowanie mniej niż więcej wspólnego. Tarantino swobodnie tworzy własną historię, dając upust niczym nieskrępowanej fantazji. W końcu to tylko film, a w nim wszystko jest możliwe – amerykański reżyser zawsze trzymał się tej zasady i nie inaczej jest tym razem. W swoim najnowszym filmie po raz kolejny pokazuje również, że w kinie nie ma dla niego żadnych granic – potrafi się śmiać z rzeczy, z których inni drwić by się nie odważyli, ale, co najważniejsze, nie przekracza przy tym granic dobrego smaku i jest naprawdę diabelnie zabawny.

Najzabawniejsze są oczywiście dialogi, konik reżysera i jego znak rozpoznawczy. Pieczołowicie skonstruowane, często ocierające się o absurd, a przy tym oczywiście niesamowicie śmieszne. „Bękarty wojny” to na dobrą sprawę dwie godziny dialogów i pół godziny akcji. Zapewne wielu takie proporcje nie przypadną do gustu, ale nie fanom wcześniejszej twórczości Tarantino. Kilkunastominutowe konwersacje bohaterów to po prostu cała esencja tego filmu, a odpowiednio przyprawione odrobiną akcji i prawdziwie epicką końcówką dają fantastyczny efekt.

Nie byłoby oczywiście sukcesu „Bękartów...”, gdyby nie starannie dobrana obsada. Brad Pitt w roli dowódcy żydowskiego oddziału jest naprawdę świetny, prezentując swój niewątpliwy komediowy talent - za każdym razem, gdy pojawia się na ekranie, wywołuje salwy śmiechu. Nie gorzej prezentuje się piękna Mélanie Laurent, której przypadła jedna z kluczowych ról w tej historii. Prawdziwą gwiazdą i odkryciem jest jednak niemiecki aktor Christoph Waltz, wcielający się w nazistowskiego pułkownika Hansa Landę (za rolę tę, jak najbardziej zasłużenie, otrzymał Złotą Palmę na tegorocznym festiwalu w Cannes). Jego zabawnie przerażająca postać to prawdziwa perełka i ciężko nie wróżyć mu bardzo szybkiej kariery za oceanem.

Co tu dużo mówić, „Bękarty wojny” to znakomity film, który na pewno przypadnie do gustu wszystkim fanom Tarantino, a dla innych, którzy dopiero zaczynają przygodę z tym reżyserem, stanowić będzie doskonałą okazję, by pokochać jego specyficzny styl i sięgnąć chociażby po kultowe „Pulp Fiction”. Przyznam szczerze, że dawno w kinie nie bawiłem się tak znakomicie, a sądząc po oklaskach towarzyszących napisom końcowym - nie tylko ja. Moja rada może więc być tylko jedna - do kin marsz!