Chyba każdy zastanawiał się kiedyś, czy gdzieś we wszechświecie, pośród tych wszystkich gwiazd i planet, jakie się tam znajdują, żyją inteligentne istoty. Czy nie jesteśmy sami w tym wielkim uniwersum. I zapewne każdy ma swoje własne wyobrażenia na ten temat, jednak nie przeszkadza to filmowcom w przedstawianiu ich własnych wizji spotkań z obcymi.

„Dystrykt 9” Neilla Blomkampa przynosi nowe spojrzenie na sposób, w jaki mogłyby przebiegać relacje między ludźmi a kosmitami. W 1982 roku na Ziemię, a konkretnie nad Johannesburg w RPA, nadleciał pozaziemski pojazd. Przez dłuższy czas trwał jedynie zawieszony nad miastem. Nikt z niego nie wychodził, ani tym bardziej nie wchodził, aż do czasu kiedy ludzkość postanowiła dostać się do środka przy użyciu siły. Wewnątrz znaleziono około miliona obcych istot, które później zgromadzono w tytułowym Dystrykcie 9., czyli w specjalnie zbudowanym dla nich getcie. Początkowo było to dobre rozwiązanie, jednak ludzkość nie miała ochoty dzielić miejsca z przybyszami i coraz częściej dochodziło do konfliktów pomiędzy obiema nacjami. Organizacja MNU zajmująca się sprawami kosmitów, których zaczęto pogardliwie nazywać „krewetkami”, postanowiła przenieść ich do obozu położonego 200 km od miasta. Podczas rozpoczętej akcji informowania o ewakuacji, prowadzonej przez Wikusa Van De Merwe, zginęło wielu obcych, do czego przyczyniły się zbyt nerwowe działania żołnierzy i ludzka nietolerancja. Kiedy wydawało się, że wszystko zmierza w dobrym kierunku, Wikus, pomiędzy konfiskowaną bronią obcych, znalazł pojemnik z czarną cieczą, którą przez przypadek się opryskał. Po wyjeździe poza zmilitaryzowaną strefę Dystryktu 9., jego samopoczucie zaczęło się coraz bardziej pogarszać, aż w końcu zauważył, iż zaczyna przemieniać się w „krewetkę”. Szybko zabrano go do szpitala, a następnie siłą do laboratorium pod budynkiem MNU, gdzie zamierzano go pokroić i zdobyć jak najwięcej próbek z jego chorego ciała. Nie próbowano go nawet leczyć, gdyż był to pierwszy przypadek, kiedy ludzkie DNA połączyło się z obcym. A tylko taka metamorfoza pozwoliłaby korzystać z broni obcych, na czym zamierzało skorzystać wojsko i rząd.

Tak po krótce wygląda fabuła „Dystryktu 9”. Później Wikusowi udaje się uciec z laboratorium i ukryć pomiędzy obcymi, co doprowadzi do wydarzeń, które odmienią los planety i kosmitów ją zamieszkujących. Jednak jak kończy się cała historia? Tego nie wie nikt. Reżyser kończy film w taki sposób, że możemy się jedynie domyślać, co stało się potem. Wbrew pozorom nie jest to wcale minus, bo każdy z nas zobaczy przedstawioną historię na swój własny sposób i na koniec sam będzie mógł zadecydować na co zasłużyli zarówno ludzie, jak i „krewetki”. Reżyser pozostawia miejsce wyobraźni. Nie każdy będzie z tego zadowolony, jednak osobiście uważam to za jeden z największych atutów tego obrazu. W pewien sposób staje się nam dzięki temu bliższy, a historia ma na nas większy wpływ. Próbuję doszukać się jakichś minusów czy niedociągnięć, ale nie za bardzo jest się do czego przyczepić. Fabuła, gra aktorów, efekty specjalne i cała reszta są naprawdę świetne. Może jedynie w paru momentach sceny zaczynają się dłużyć, ale nie wpływa to na całość filmu na tyle, aby odebrać przyjemność z jego oglądania.

Kończąc chciałem powiedzieć, że „Dystrykt 9” to jeden z najlepszych filmów sci-fi ostatnich lat, jakie miałem okazję oglądać. Między innymi dlatego, że chodzi w nim przede wszystkim o poruszenie problemu tolerancji i koegzystencji pomiędzy dwoma różnymi rasami, co jest jednym z największych problemów dzisiejszego świata (oczywiście nie chodzi mi o kosmitów, a o różne narody zamieszkujące naszą planetę) i co prowadzi do konfliktów oraz wojen. Obraz zatem skłania widza do refleksji i zastanowienia się, co naprawdę w życiu jest ważne. Gorąco polecam!