Nie oglądałam pierwszej części „Silent Hill”, nie miałam do czynienia z grą komputerową, na podstawie której powstał film, nie wiedziałam nic o filmie, który przyszło mi oglądać, no może poza tym, iż należy do gatunku: horror. Zapewne według rzeszy wiernych fanów nie powinnam się wypowiadać na temat drugiej części, ale oczywiście zrobię to. Pisanie o filmie z perspektywy laika o czystym umyśle, nie skażonym opiniami i recenzjami może być bowiem całkiem interesujące.

Fabuła filmu nie jest na tyle skomplikowana, ażeby bez znajomości pierwszej części zatonąć w morzu domysłów i wątpliwości. Mamy główną bohaterkę, Heather (Adelaide Clemens), która wraz z ojcem często zmienia adres zamieszkania, ukrywając się przed pościgiem: ojciec bowiem ma trochę na sumieniu i nie chodzi tu o kradzież gum w sklepie nocnym. Od początku wytrawny widz domyśla się, że chodzi tu jednak o coś więcej, o jakieś ukryte dno. Na wyjaśnienia także nie trzeba długo czekać, zostaną one wyłożone jak „kawa na ławę”: Heather jest tzw. brakującym ogniwem, niezwykle pożądanym przez mieszkańców demonicznego Silent Hill. Tak więc, gdy tylko jej ojciec znika w tajemniczych okolicznościach, nasza bohaterka wyrusza na spotkanie z przygodą do miejsca, do którego według ostrzeżeń rodziciela nigdy nie powinna się udać. Ach ta młodzieńcza przekora.

Teraz dopiero zaczyna się zabawa, nie tylko dlatego, że Heather odwiedza wesołe miasteczko, pełne ciekawych postaci. Zwiedzanie miasteczka obfituje bowiem w wiele pouczających spotkań. Pełne dziwnych, przerażających, a zarazem bardzo oryginalnych osobników Silent Hill urzeka nawet takiego laika, jak autorka. Potwory zbudowane z manekinów, czy postać kata zasługują na uwagę i są wielkim plusem filmu, wyrazem kreatywności twórców. Kreatywności tej zabrakło już niestety przy tworzeniu dialogów, które momentami wydają się zapożyczone z telenoweli, typu „Luz Maria” bądź „Maria luz” (nigdy dokładnie nie pamiętam kolejności). Także aktorzy nie stworzyli w „Silent Hill: Apokalipsa” życiowych kreacji, ale może to być akurat uznane za komplement.

I choć ogólny klimat filmu wprowadza widza w świat koszmaru, z którego pragnie się obudzić (a o to chyba chodzi twórcom horrorów), to niestety ci sami twórcy co chwilę budzą biedaka: czy to głupawym dialogiem, czy wołającym o pomstę do nieba zwrotem fabuły. Tak więc  mamy koszmar przerywany przerwami na kawę i ciasteczko.