Charles Chaplin to postać kultowa w świecie kina. Nie ma chyba osoby, która by o nim nie słyszała. Swoją wielką popularność zdobył dzięki niemym filmom, w których wcielał się przeważnie w żebraka. Zaskakujące jest, że pomimo braku dźwięku potrafił samym swoim zachowaniem doprowadzić do śmiechu. Niemniej jednak, jego późniejsze filmy, już z dźwiękiem, zdefiniowały jego czysty geniusz. „Dyktator” stał się filmem kultowym, traktującym o rzeczach uniwersalnych. Podobnie stało się w przypadku „Limelight”, który mamy okazję podziwiać w naszych kinach. Przykre jest tylko to, że musieliśmy na to czekać ponad sześćdziesiąt lat.

 Podstarzały komik Calvero, który lata świetności dawno ma już za sobą, ratuje młodą dziewczynę przed popełnieniem samobójstwa. Zbiegiem okoliczności musi się nią zaopiekować. Nie jest na początku z tego faktu zadowolony, jednak z czasem i lepszym jej poznaniem, zmienia zdanie. Problemem dziewczyny, która niegdyś była tancerką, jest brak chęci do życia, stąd też jej próba samobójcza. Calvero postanawia się dowiedzieć, co ją doprowadziło do tak radykalnego czynu. Z biegiem dni i tygodni rodzi się pomiędzy nimi więź, która wywiera w obojgu ogromną zmianę.

„Światła rampy” jest filmem wyjątkowo głębokim, który we wspaniały sposób przedstawia nam istotę życia, jego sens. Pomimo dramatyzmu historii przedstawionej w filmie, piękno w jaki zostaje opowiedziana, jest czynnikiem wysuwającym się na przód. W każdej niemalże scenie można odnaleźć odniesienie do poszukiwania szczęścia i miłości. Sposób w jaki grana przez Chaplina postać stara się dotrzeć do młodej dziewczyny, jest ujmujący- nawet dla osób nie obeznanych ze starymi produkcjami filmowymi. Trzeba tutaj zaznaczyć, że kino sprzed sześćdziesięciu laty różni się diametralnie od współczesnego. Skupienie się na postaciach, nie na historii, jest może momentami nudne, jednak finalnie, pozwala widzowi poczuć jakby stawał się częścią filmu. Chaplinowi trzeba oddać, że w sposób wyśmienity uwypukla ludzkie słabości, które pomimo tak odległego czasu, i dziś są wyjątkowo widoczne w każdym z nas. W zasadzie każdy film który stworzył Chaplin cechuje się tą uniwersalnością przesłania, co czyni jego dzieła nadal popularnymi i docenianymi przez widzów i krytyków.

Sposób w jaki aktorzy okazują swoje emocje jest dla dzisiejszego odbiorcy nieco sztuczny, czasami nawet dziwny, jednak kryje w sobie dużo uroku, który cechuje produkcje sprzed lat. Nieodzownym, jeśli nie najważniejszym tematem filmów Chaplina jest miłość. Nie zawsze jest ona ukazana w sposób oczywisty, często trzeba się tego domyślić, poszukać jej w scenach, które bardzo metaforycznie nawiązują do ludzkich emocji. Każdy gest postaci może oznaczać wiele rzeczy, niekiedy wydawałoby się sprzecznych z sobą. Dzięki temu sprytnemu zabiegowi każdy może znaleźć w „Światłach rampy” coś, co przykuje jego uwagę, urzeknie i zmusi do zdwojonego wysiłku zastanowienia się nad istotą naszych emocji i naszego życia.

„Światła rampy” to piękny film, który swoim przesłaniem trafia w najczulsze miejsca widza.