Josh Hatnett jest gwiazdą najnowszej produkcji M. Nighta Shyamalana, choć nie jedyną w fabule thrillera mistrza nieoczekiwanych zwrotów akcji. Tytułowa pułapka jest zastawiona na Rzeźnika, seryjnego mordercę, który ma pojawić się na koncercie Lady Raven (w roli piosenkarki przyciągającej tłumy reżyser obsadził córkę, Salekę Night Shyamalan – sam pojawił się w epizodzie jako wujek i zarazem jeden z członków ekipy gwiazdy). Główną obsadę uzupełnia Ariel Donoghue w roli Riley, filmowej córki Coopera (Hartnett) i fanki artystki estradowej, a dalszy plan obsadowy wypełnia Alison Pill jako Rachel, żona głównego bohatera oraz Hayley Mills, doskonała w epizodycznej, lecz nie ujmującej ważności dla rozwoju akcji roli profilerki – dr Josephine Grant.

Reżyser, po realizacji „Pukając do drzwi”, kontynuuje współpracę z Herdís Stefánsdóttir. Muzyka skomponowana przez Islandkę ponownie ma budować napięcie i podkreślać emocje narastające podczas obławy. Natomiast wszystkie utwory wykonane przez muzyczną gwiazdę zostały napisane, wyprodukowane i wykonane przez Salekę Night Shyamalan. Film charakteryzuje się wyraźnym podziałem na trzy części i to właśnie koncert Lady Raven wypełnia w głównej mierze początek polowania służb na groźnego szaleńca.

Miejsce akcji podczas imprezy masowej zobrazowało dwudziestopierwszowieczną celebrację spotkania z idolką. Wśród tłumu dominowały wyciągnięte ręce bywalców trzymające smartfony, aby nagrać wystąpienie artystki. Do jednego z utworu piosenkarka sama poprosiła o włączenie funkcji latarki. Obok tych niekoniecznie chlubnych w przeżywaniu muzycznego widowiska znaków dzisiejszych czasów, uwidaczniają się problemy współczesnych nastolatek, takie jak wykluczenie ze wspólnego zdjęcia, przez różnice pokoleniowe w zasobie słownictwa, po reakcje emocjonalne, obok klasycznej próby zakupu pamiątkowej koszulki.

Te sytuacje generują spotkania ojca i córki z pozostałymi uczestnikami wydarzenia. Rozmowy Coppera z mamą Jody (Marnie McPhail), skonfliktowanej z Riley koleżanki (Harley Ruznisky), czy Jamiego (Jonathan Langdon) ze stoiska z gadżetami zostały przedstawione w formie bezpośrednich wypowiedzi do kamery. Takie ujęcia niekiedy wywołują niepokój, jednak nie dominują w dialogach i mają na celu podkreślić atmosferę psychozy. Często widzimy bohaterów niejako z ukrycia bądź bezpośrednio za ich plecami. Pod tym względem najlepsza wizualnie scena zawiera zastosowanie bliży i dali w stosunku do bohaterów znajdujących się w dwóch różnych punktach hali. Odpowiedzialny za zdjęcia Sayombhu Mukdeeprom takimi efektami celowo wyprowadza widza z równowagi, po czym kieruje oko kamery na detale.

Zbliżenia na takie szczegóły jak wypełniająca ekran patera z kawałkami ciasta, frytkownica, czajnik czy rower zyskują znaczenie po powrocie obiektywu do szerszej perspektywy. Natomiast w drugiej części filmu nagłe przejście z ogólnego planu ukazującego salon w domu głównej postaci na znajdujące się w nim pianino podkreśla punkt widzenia wizytującej tam piosenkarki. Gdy bohaterka przebywa zamknięta w łazience, to jej towarzyszy kamera, a rodzinę słychać jedynie z offu.

Operator zastosował także formę odbicia wizerunku Coopera na tle rodzinnych zdjęć. Fotografie zostały ukazane również jako materiał operacyjny, aby przedstawić profil nieustannie ściganego sprawcy. Na jednym z fotosów obrazujących ofiary widać podwójną zjeżdżalnię – podobny kadr pojawił się w napisach końcowych krótkometrażowej produkcji Steve'a Desmonda i Michaela Shermana „Monsters”, którzy są współscenarzystami „Pukając do drzwi”, a jeden z bohaterów nawet dokładnie cytuje słowa istotne dla obu fabułach.

Troska ojca o bezpieczeństwo dziecka oraz wykonywany zawód strażaka przypominają opis „Nagłej śmierci” (1995) Petera Hyamsa z Jean-Claude Van Dammem w roli głównej. Nie dziwi zatem czujna obserwacja zabezpieczeń, aż do momentu pozostawienie Riley samej na płycie. Zachowanie taty budzi zastrzeżenia nastolatki, który pojawia się i znika, a wszelkie podejrzenia udzielają się odbiorcom, gdy okazuje się, jaki przekaz na żywo mężczyzna obserwuje na smartfonie ukrywając się w toalecie czy jego bezlitosne sprawdzanie szybkości reakcji ochrony.

Josh Hartnett wręcz brawurowo wykreował postać, której blisko do występu Jamesa McAvoya w „Split”. Dzięki zdjęciom ukazującym połowę twarzy aktora widać rozłam psychiki u bohatera. W trzeciej części filmu, podczas konfrontacji z żoną, Cooper podkreśla, jak bardzo nie chciał, aby dwa światy, w których żyje, przenikały się. Ta konkluzja wyjaśnia interakcje między postaciami: sztuczna uprzejmość w rozmowie z matką Jody, nacechowany nienaturalną dziwacznością dialog z jednostką patrolującą dach budynku czy zastraszanie Lady Raven.

Saleka Night Shyamalan mogłaby rozpocząć karierę wokalną, ponieważ nie sprawdziła się jako aktorka w takim samym stopniu, co w roli piosenkarki. Choć postać celebrytki nie została przedstawiona stereotypowo (bez wykorzystywania swojej pozycji na piedestale show biznesu, niejako kontrze do Thinkera, którego zagrał Kid Cudi, Lady wykazuje się empatią, a nie postawą roszczeniową), właśnie starcie młodej kobiety z psychopatą zawiera błędy logiczne.

Mimo że bohaterka wykazywała się wysoką odpornością na stres i działała przytomnie w stanie zagrożenia życia, trudno wyjaśnić, dlaczego będąc w posiadaniu trzech telefonów, z żadnego nie zadzwoniła na policję, tylko zdecydowała się na transmisję. Można przyjąć, że natychmiastowy odzew obserwatorów przyniósł zamierzony efekt szybciej niż przedzieranie się przez procedury przyjmowania zgłoszenia, aczkolwiek scena wydaje się absurdalna. Równie niedorzeczne jest zachowanie grupy fanów, która zachowuje dystans, gdy ich ulubienica wysiada z samochodu. Nikt nie podchodzi po autograf, nie prosi o wspólne zdjęcie, zadowalając się nagrywaniem filmików i cykaniem fotek z oddali.

Pewne niedociągnięcia nie niweczą pozytywnej oceny całej produkcji, dzięki absorbującej Hayley Mills. Choć zastanawiające jest, dlaczego profilerka FBI posługuje się wyraźnym brytyjskim akcentem, aktorka swoją charyzmą odciąga uwagę od tych niuansów na rzecz psychologicznej rozgrywki pomiędzy ścigającą a poszukiwanym. Warto podkreślić, że i Alison Pill wiarygodnie wcieliła się w postać Rachel, szczególnie w scenie małżeńskiego dialogu, który wyjaśnił relacje panujące między rodzicami Riley, niemniej aktorka nie zachwyciła w takim stopniu jak u Aarona Sorkina w „Newsroomie”.

Znamienne, że wykazując się gestem dobrej woli przy zakupie koszulki, ojciec przekazuje córce wartości, zarazem wykorzystuje jej osobę do uzyskania odpowiednich informacji. Będący pod wrażeniem wizerunku uprzejmego rodzica, Jamie docenia brak pazerności i tym samym udziela pomocy Cooperowi. Reakcja tej postaci na wydarzenia, ukazana po wstępnych napisach końcowych, stanowi rzadko spotykany u Shyamalana element humorystyczny. Twórca „Niezniszczalnego” otwartym zakończeniem pozwala snuć domysły, czy nie spotkamy się ponownie z bohaterem tak znakomicie zagranym przez Josha Hartnetta.