W Kairze – mieście molochu, żyje 60-tysięczna społeczność Zabbaleenów, chrześcijan obrządku koptyjskiego. Ich społeczna pozycja przywodzi na myśl kastę trędowatych w Indiach – jedyna praca, jakiej mogą się podjąć, to zbieranie i sortowanie setek ton śmieci wytwarzanych codziennie przez tę gigantyczną metropolię.
Kair aż do późnych lat 80. nie miał swoich służb oczyszczania miasta, a Zabbaleenowie byli w stanie przetworzyć 80% odpadków (dla porównania: Londyn przetwarza ich tylko 3%). Działając prymitywnymi metodami, nadal są o wiele skuteczniejsi niż zachodnie firmy recyclingowe.

Twórcy filmu, towarzysząc kilku nastoletnim bohaterom, ukazują świat, którego istnienie trudno sobie wyobrazić: dzieci bawiące się na hałdach śmieci, szkołę recyclingu, dorosłych opowiadających o dumie bycia śmieciarzem oraz działające prężnie organizacje broniące etnicznej i religijnej odrębności kasty wypchniętej poza nawias życia społecznego. Choć są traktowani jak pariasi, Zabbaleenowie mają dużo godności – wiedzą, jak wiele zawdzięcza im miasto. Z niepokojem patrzą jednak w przyszłość.
Bezlitosne mechanizmy globalnego kapitalizmu sprawiają, że międzynarodowe koncerny coraz bardziej interesują się przetwarzaniem kairskich śmieci. Część Zabbaleenów widzi w tym swoją szansę i próbuje z nimi współpracować. Dla pozostałych to śmiertelne zagrożenie dla ich kulturowej tożsamości. Film jest zapisem świata odchodzącego w przeszłość.

Twórcy unikając epatowania obrazami nędzy, sprawili, że potrafimy zrozumieć nostalgię i miłość, z jaką bohaterowie patrzą na swoją zagraconą odpadkami dzielnicę.

źródło: internet