Na pierwszy rzut oka w „Skyfall” już od samego początku pojawia się trochę „nowości”, które niekoniecznie łatwo przyjdzie nam zaakceptować: przypadkowa „śmierć” Bonda, porzucenie przez niego obowiązków w służbie Jej Królewskiej Mości , czy zamiana martini na butelkę popularnego piwa.

Cóż, „śmierć” okazała się dla niego doskonałą okazją do przemyślenia kilku spraw związanych ze swoim dotychczasowym życiem. James ląduje więc na egzotycznej wyspie, gdzie może nie oddaje się depresji i cierpieniu niczym Maria Peszek w Bangkoku, ale prawdopodobnie tylko dzięki odpowiedniej ilości whiskey i atrakcyjnych kobiet. Nieogolony, pochmurny i skacowany – z pewnością nie do takiego wizerunku Agenta w służbie Jej Królewskiej Mości jesteśmy przyzwyczajeni. Dopiero po kilku miesiącach zmotywowany przez pewne dość dramatyczne wydarzenia w MI6 powraca do świata żywych i służby w wywiadzie. Nie będzie to jednak wcale takie proste – dużo rzeczy zdążyło się już zmienić podczas jego nieobecności, a i on sam zdecydowanie nie jest już w tej samej formie co wcześniej. I chyba tylko M. , której grunt coraz szybciej usuwa się spod stóp i wszystko jednocześnie wali na jej głowę, nadal wierzy w Bonda na tyle, aby wbrew zasadom przywrócić go do czynnej służby i powierzyć misję, od której zależy jej wizerunek, ale też przyszłość całej sekcji MI6. Do zmierzenia się z aktualnym wrogiem dla nich obojga nieunikniony okaże się powrót do pewnych spraw, postaci, czy miejsc z ich przeszłości. I do tej misji powraca już stary, dobrze nam już znany Bond: w nienagannym garniturze, sącząc swoje wstrząśnięte martini, czarujący i błyskotliwy nie tylko wobec pięknych kobiet, ale i najgroźniejszych wrogów.  

„Skyfall” to prawie 2,5 godziny, które dla wszystkich fanów agenta 007 i dobrych filmów sensacyjnych powinny minąć niepostrzeżenie. Pomimo tego, że żadna z kolejnych nie jest chyba tak wciągająca i efektowna jak początkowa scena pościgu, to jednak film cały czas trzyma w napięciu. Nie zawsze jest to jedynie zasługą efektów specjalnych, ale także zagadki w którą nas wciąga i misternie ułożonej intrygi, dzięki którym do samego końca wydarzenia nie są oczywiste i przewidywalne. Nawet samo zakończenie tej części w nieoczekiwanym momencie będzie miało dla fanów Agenta 007 pewną niespodziankę – napisałabym, że w „Skyfall” w dość nieoczekiwany sposób koniec Bonda okazuje się dopiero jego początkiem. Jego historia zatacza pewne koło, by tak naprawdę powrócić do dobrze znanych już nam wszystkim postaci i początków całej jego historii. W dodatku po drodze nie brakuje tu nawiązań do znanych dobrze fanom serii pozostałych filmów z udziałem Agenta Jej Królewskiej Mości, za którymi „Skyfall” wywołuje momentami pewną nostalgię - jak chociaż by w uwodzącej nas od samego początku zarówno animacją, jak i głosem Adele czołówce filmu, która zdecydowanie przypomina nam styl tych dobrze znanych z wielu starszych części. Pod wieloma względami „Skyfall” to nowy Bond w starym, dobrym wydaniu.