Robert Rodriguez i jego filmy zawsze były kwestią mocno kontrowersyjną. Fani kochają niezwykle klimatycznego „Desperado”, ze zniecierpliwieniem wyczekują kolejnego „Sin City”, dostrzegają w reżyserze geniusza kiczu, meksykańskiego Tarantino. Przeciwnicy wytykają mu natomiast brak talentu, nieumiejętność pisania scenariuszy oraz przede wszystkim stylistykę tandety, która ich zdaniem nie jest kontrolowaną formą artyzmu, lecz totalnym brakiem gustu. Po seansie „Maczeta zabija”, prawdopodobnie wzrośnie liczba widzów mu niechętnych.
Meksykański supertwardziel Maczeta Cortez (Danny Trejo) zostaje zwerbowany przez prezydenta USA, który powierza mu misję namierzenia i powstrzymania Szalonego Mendeza, który chce wysadzić w powietrze jedno z miast w Stanach Zjednoczonych. Maczeta przekona się, że to wyłącznie wierzchołek góry lodowej…
„Maczeta zabija” to typowa współczesna wersja kina Grindhause’owego, przypominająca pewnym surrealizmem i elementami sci-fi inne dzieło Rodrigueza „Planet Terror”. Reżyser nie sili się na jakikolwiek realizm fabularny. W szaleńczym tempie przedstawia na ekranie swoją zwichrowaną wyobraźnie. Sequel „Maczety” przypomina sen, w którym wszystko, co sobie wymarzymy jest możliwe. Klony, podróże w kosmosie, prostytutki strzelające z biustu, czy zmartwychwstanie to tylko najbardziej rzucające się w oczy pomysły Rodrigueza. Jego obraz jest latynoskim połączeniem „Adrenaliny” z „Gwiezdnymi wojnami” z nieobliczalnym i niebezpiecznym głównym bohaterem. Rodrigueza nie interesuje widz, jego planem jest natomiast zabawa nakreślonymi przez siebie postaciami. Niestety, film traci przez to spójność, konsekwencje i udawany realizm kina sensacyjnego klasy B.
Produkcji nie można odmówić charakterystycznego, czerstwego poczucia humoru w stylu „Maczeta nie siedzi na fejsie. Maczeta zabija”. Wszystkie wydarzenia na ekranie rozgrywają się w oparach absurdu, czasami jednak niezbyt kontrolowanego, co wielokrotnie sprowadza obraz do miana „śmiesznego i żenującego”, a nie zabawnego. Na uwagę zasługuje jednak kilka perełek inscenizacyjnych, które nadają „Maczecie” pewien błyskotliwy powiew świeżości.
W „Maczeta zabija” doskonale sprawdza się Danny Trejo, który urodził się, by zagrać głównego bohatera obrazu Rodrigueza. Aktor totalnie pozbawiony talentu, doskonale sprawdza się w roli charyzmatycznego twardziela, którego sztywna, pozbawiona emocji twarz nadaje protagoniście pewną nutkę tajemniczości. Doskonale sekundują mu Demian Bichir jako Szalony Mendez, przypominający aparycją i sposobem gry aktorskiej legendarnego Bruce’a Campbella oraz zaskakująco ciekawa i jak zwykle seksowana, autoironiczna Amber Heard, w jedenej z najlepszych kreacji w swojej dotychczasowej karierze.
W wydaniu DVD znajdziemy dwa zwiastuny zapowiadające produkcję, krótki teaser oraz szalone zdjęcia i plakaty z filmu. Jeden z klipów poświęcony jest wyłącznie kreacji Michelle Rodriguez, która jest kobiecym odpowiednikiem Maczety. Wszystkie materiały udostępnione przez dystrybutora oprawione są w muzyczne Grindhause’owe rytmy.
Symbolem „Maczeta zabija” jest wyświetlany przed seansem, niedorzeczny zwiastun „Maczeta zabija…w kosmosie”, który część z widzów, z chęcią zobaczyłaby jako prawdziwą fabularną produkcję. Dla innych to powód do porzucenia obrazu po 5 minutach seansu. Podobnie jest z nowym obrazem Rodrigueza. Fanów swojej twórczości reżyser z pewnością nowym „Maczetą” zachwycił, natomiast dotychczasowo niezdecydowanych raczej zawiódł. Niemniej, „Maczeta zabija” to pozycja obowiązkowa dla każdego fana twórczości latynoskiego Tarantino.
Recenzja powstała dzięki współpracy z Kino Świat - dystrybutorem filmu na DVD.
