Są horrory i… „horrory”, czyli filmy aspirujące, by stać się tymi pierwszymi, jednak popełniające tyle błędów, że aż strach je oglądać, ale z zupełnie innych przyczyn niż powinno. Po obejrzeniu „Obecności” poprzeczka została wysoko postawiona, nareszcie na rynku filmowym pojawił się film, który w jakimś stopniu przerażał. Niedługo po nim na ekrany kin weszła druga część produkcji pokazującej zmagania rodziny ze złymi duchami.

Rose myślała, że koszmar jej i jej bliskich nareszcie się skończył. Niestety, uratowanie synka przed złymi mocami było tylko początkiem. Teraz problemy ma Josh, zaczyna dziwnie się zachowywać, czym przeraża swoją rodzinę. Co tym razem zakłóci spokój rodzinnego ogniska?

„Naznaczony: rozdział 2” to horror, prawdziwy horror. Może nie tak dobry jak „Obecność”, trochę gorszy od pierwszej części, jednak nadal zachowujący poziom i… przerażający. A przecież właśnie o to chodzi, by w jakiś sposób się bać. Do tego aura tajemnicy, granie światłem i cieniem i ten specyficzny klimat grozy. Jeżeli chodzi o mnie, film spełnił swoją rolę – zapewnił mi chwilę grozy, aczkolwiek może nie w dużych ilościach.

Stworzenie dobrego horroru jest trudne. Obecnie mało co przeraża widzów, a już zwłaszcza miłośników filmów grozy. Przeważnie producenci serwują odbiorcom zabawne historie okraszone sporą ilością krwi. I bój się tu człowieku… Zupełnie inaczej jest w przypadku tego ghost film. Są momenty, kiedy przechodzą widza ciarki, przynajmniej tak było ze mną. Upiorne duchy, nieoczekiwane zwroty akcji – szkoda, że na rynku filmowym nie pojawia się więcej produkcji grozy tego typu.

Gra aktorska – pokazanie prawdziwego strachu również nie jest rzeczą łatwą. Wielokrotnie spotykałam się z aktorami, którzy swoja grą w dramatycznym momencie powodowali u mnie wybuch śmiechu. W tym filmie, na szczęście, tak się nie dzieje. Rewelacyjna rola Patricka Wilsona zasługuje na uwagę – wprawdzie jeszcze daleko mu do Jacka Nicholsona z „Lśnienia”, ale na pewno plasuje się wysoko w moim osobistym rankingu dobrych aktorów z horrorów.

Muzyka, kolejny element budujący klimat i napięcie. Tutaj trochę się rozczarowałam – można było tworzyć wyrazistsze i mocniej zapadające w ucho dźwięki, jednak nie jest najgorzej. Efekt oddziaływania się pojawia, muzyka dopełnia klimatu i współgra z całością dzieła.

„Naznaczonego: rozdział 2” polecam każdemu, komu podobała się pierwsza odsłona. Dwójka trzyma poziom. Natomiast warto zapoznać się z serią, jeżeli lubi się dobre filmy grozy. Zwłaszcza, że prawdopodobnie powstanie trzecia część, a to już coś oznacza. „Naznaczony” pokazuje, że stare pomysły są najlepsze.