Gdyby w 2004 roku Stieg Larsson nie pożegnał się przedwcześnie z tym światem, wiódłby teraz spokojne życie jednego z najpopularniejszych i najbardziej rozpoznawalnych pisarzy na świecie. Prawdopodobnie byłby też pozytywnie zaskoczony zasobnością swojego portfela. Każda z książek wydanych po śmierci Larssona rozeszła się bowiem w wielomilionowym nakładzie, a postaci w niej opisane  błyskawicznie stały się nie tylko wizytówką współczesnej Szwecji, ale także częścią współczesnej popkultury. Fenomen sagi „Millenium” wykracza jednak daleko poza ramy sukcesu komercyjnego, stając się obecnie obiektem badań socjologów, dyskusji akademickich, czy tematem rozpraw naukowych.  Nie było zatem możliwości, aby o ten największy literacki fenomen ostatnich lat nie upomniało się Hollywood - stolica kina w kraju, gdzie czytanie napisów w kinie sprawia widzom mniej więcej tyle problemów, co republikanom wypowiedzenie kilku superlatyw pod adresem Baracka Obamy.

Historia przedstawiona w filmie, której większości zapewne nie trzeba przedstawiać, to w zasadzie mroczna przypowieść o współczesnej Szwecji pełnej zamiatanej pod dywan przemocy, brutalnych dewiantów ukrywających się pod maskami normalności oraz zagubionych w alternatywnych wymiarach jednostek, żyjących na pograniczu cyber- i realnego świata. W tym mrocznym tyglu skompromitowany dziennikarz Mikael Blomkvist, dostaje od losu ostatnią szansę odkupienia swych błędów. Musi jedynie pomóc pewnemu milionerowi wyjaśnić zagadkę zaginięcia jego siostrzenicy sprzed kilkudziesięciu lat. Od samej łamigłówki, zarówno w filmie jak i książce, znacznie ciekawsze będą jednak relacje między bohaterami oraz duszny klimat dzisiejszej Szwecji.

Przeniesienie na celuloidową taśmę mrocznej atmosfery powieści powierzono specjaliście od ponurych klimatów – Davidowi Fincherowi, który w połowie lat 90-tych rzucił krytyków i widownię na kolana genialnym thrillerem „Siedem”. Mimo sporego budżetu i gwiazdorskiej obsady (na czele z Danielem „007” Craigiem) film niestety zawodzi. Mroczny klimat powieści, okraszony czystą angielszczyzną „rodowitych” Szwedów, zaburzają zbytnie cięcia niektórych scen,  co  znacznie zaburza tempo akcji a ortodoksyjnych fanów sagi może doprowadzić do szału. Atutem filmu miała być także kategoria wiekowa „R”, mająca za zadanie wyeliminować z seansów fanów Justina Biebera i Miley Cyrus. I niby się udało, ale nie licząc 1-2 scen nawet 12-latek nie miałby podczas projekcji podniesionego tętna i czerwonych od emocji wypieków na twarzy. Szkoda, bo jednak wszyscy wiemy, że twórcę „Gry” stać na znacznie więcej.

Rewelacyjnie spisali się natomiast zjawiskowa Rooney Mara (genialna charakteryzacja + pozbawiony emocji głos przyprawiający o gęsią skórkę) oraz Daniel Craig, którego postać podobnie jak cały film przeszła gruntowny lifting charakteru, przez co miast zblazowanego i zmęczonego życiem dziennikarza oglądamy na ekranie raczej dążącego do prawdy bezbarwnego detektywa - amatora.

Film ten dzięki świetnemu literackiemu pierwowzorowi i osobie reżysera miał być w moim mniemaniu idealnym „fincherowskim” samograjem, wpisującym się dokładnie w imponujące portfolio reżysera. Brylujący jednak ostatnio na czerwonych dywanach Fincher wyraźnie zatracił duszę wojownika, walczącego z bezdusznymi producentami o każdy milimetr swojej autorskiej wizji. „Dziewczyna z tatuażem”, podobnie jak „Niezwykły przypadek Benjamina Buttona” i „Social Network” może przybliżyły go do wielkich pieniędzy i upragnionych nagród, ale na pewno odebrały czynnik, który wyróżniał jego dzieła na tle innych. Chodzi mi o ten „fincherowski” pierwiastek powodujący nerwowe oczekiwanie na kolejny projekt reżysera. Ja właśnie przestałem czekać...