Oglądając tego typu filmy często zastanawiam się, kto daje pieniądze na ich realizację. Parodie przeróżnych filmów w ostatnim czasie sypią się jak z rękawa. Tylko co z tego, skoro ich poziom z ledwością potrafi dorównać temu, jaki oferują „Teletubisie”. Zastanawiam się też, kto tak naprawdę ogląda takie filmy i, co najważniejsze, czy ich te filmy tak naprawdę bawią? Fenomen współczesnych parodii jest dla mnie niezrozumiały. To przeważnie „superprodukcja”, która opiera się na co najmniej dziesięciu najnowszych filmach (plus serialach, programach talk show i wydarzeniach politycznych), których pseudoparodie wciśnięte w osiemdziesięciominutową produkcję mają za zadanie nabijać się ze współczesnych, popkulturowych obrazów, a przy okazji i widza, który je oglądał. Tylko, że po obejrzeniu tego filmu widz jest bardziej skonsternowany tym, że był skłonny wydać na to 12 złotych (stawka ulgowa w multikinie, do tego cola i popcorn, co daje przynajmniej 20 złotych).

„Fabuła” prezentuje się w następujący sposób. Pewna grupa nastolatków próbuje przetrwać kataklizmy, które zaczęły nawiedzać ich świat. Jedyny sposób na jego uratowanie to odnalezienie mitycznej kryształowej czaszki, o czym informuje głównego bohatera, poprzez sen, Amy Winehouse. Nie bez znaczenia jest fakt, że w miejscu gdzie jest ten artefakt, znajduje się również ukochana bohatera. A miejscem tym jest...  muzeum, w którym niewiasta  pracuje. Grupka w takim razie postanawia wspomóc parkę i spróbować dostać się do miejsca, gdzie wszystko powinno szczęśliwie się zakończyć.

Jason Friedberg i Aaron Seltzer odpowiadający za scenariusz i reżyserię filmu wzięli sobie pod lupę takie produkcje jak : „Juno”, „Indiana Jones i Królestwo Kryształowej Czaszki”, „Monster”, „Hulk”, „Iron Man”, „High School Musical”, „Hellboy”, „Noc w muzeum”, „Hancock”, „Seks w wielkim mieście” i wiele, wiele, naprawdę wiele innych. Do tego postanowili też nie pozostawić suchej nitki na ikonach współczesnej popkultury, takich jak: wspomniana wcześniej Amy Winehouse, Miley Cyrus i jej alter ego „Hannah Montanna”, Justin Timberlake czy parodiowany aż do znudzenia Michael Jackson i jego słynny pociąg do bardzo młodego pokolenia. Duetowi reżyserów ewidentnie zależało na tym, aby w filmie było jak najwięcej odniesień do jak największej liczby popularnych i znanych postaci oraz produkcji filmowych z ostatnich lat. Ta ilość kompletnie nie przeszła w żadną jakość. Poziom dowcipu jest wręcz żenujący. Wszystko opiera się na seksie i seksualności, co na dłuższą metę jest cholernie nudne. Dialogom ewidentnie brak jakiejkolwiek logiki, a akcja, mimo że posuwa się do przodu, jest nudna, przewidywalna i często bezsensowna. Być może kluczem do zrozumienia „Totalnego kataklizmu” (bardzo autoironiczny tytuł, ha, ha, ha...) jest stan, w jakim się go powinno oglądać, ale niestety nie śmiałem próbować żadnych używek, gdyż bałem się, że jeszcze polubię ten film i jego bohaterów.

Dystrybutor reklamuje ten film następującymi słowami: „Gdy Jason Friedberg i Aaron Seltzer, geniusze jadowitej parodii atakują, żadna ikona popkultury ani żaden kultowy obraz nie są bezpieczne. Prawdziwa uczta dla smakoszy ciętego i brutalnego humoru!”. Niestety tu się pomylił. Wszystkie ikony popkultury i wszystkie „kultowe” filmy są bardzo bezpieczne. Humor nie jest ani cięty, ani tym bardziej brutalny. Już bardziej skłonny jestem stwierdzić, że takimi walorami mogą poszczycić się polskie telenowele z „Na dobre i na złe” na czele. A Friedber i Seltzer z geniuszami mają tyle wspólnego, ile pantofelek (taki pierwotniak) z filozofią. Jedyny plus takich produkcji jest taki, że po ich obejrzeniu bardziej doceniamy ambitniejsze produkcje, unikając pseudo parodii, jakie serwują nam amerykanie.