Czy bestia drzemie w każdym z nas? Co musi się wydarzyć żeby się obudziła? Czy kultura chroni nas przed pierwotnymi instynktami?
„Bestia” – bo tak brzmi oryginalny tytuł filmu, symbolizuje mroczne zakamarki ludzkiej duszy. Jest to opowieść, która podejmuje temat odwiecznej walki między tym, co w człowieku nieokiełznane, dzikie, niebezpieczne, a tym co oswojone, zamknięte w ryzach, oparte na fundamentalnych zasadach. Fabuła „Pod ciemnymi gwiazdami” opiera się na sprzężeniu między kulturą a naturą. Film otwiera szeroki plan – widok z góry, czyli tzw. „boska perspektywa” ukazuje nadmorskie pejzaże. Ta otwarta przestrzeń (niebo i morze) są pierwszym sygnałem, że rozpoczynająca się historia będzie stanowiła moment przełomowy. I faktycznie, rzeczy przełomowe dzieją się w życiu pewnej młodej dziewczyny imieniem Moll, która pochodzi z tzw. „dobrego domu”. Śpiewa w chórze, pomaga w domu, pracuje jako pilot wycieczek po okolicy – zdawać by się mogło – córka idealna. Jednak jej apodyktyczna, nie stroniąca od ostrej krytyki i stawiająca surowe wymagania matka, jest innego zdania. Nic więc dziwnego, że bohaterka chcąc zaznać odrobiny wolności, zaczerpnąć oddechu, wymyka się z własnego pikniku urodzinowego by spędzić noc w klubie pijąc i tańcząc do białego rana. W głębi duszy jest to bowiem dziewczyna bardzo niepokorna, która lubi chodzić własnymi drogami.
Te drogi wytyczają kolejne wątki filmu. Moll poznaje tajemniczego nieznajomego, który wyraźnie jej imponuje. Zmierzwione włosy, kilkudniowy zarost, brudne paznokcie, niestaranny ubiór – wygląd typowego łobuziaka, a do tego porywczy temperament i strzelba na ramieniu wydają się stanowić idealną przeciwwagę dla dyscypliny i konserwatyzmu, w duchu którego została wychowana dziewczyna. Chłopak żyje poza prawem, niczym nieograniczony – utożsamia tęsknoty bohaterki, która być może na przekór matce i wpajanym przez rodzinę obyczajom, angażuje się w relację. Rozwój tej znajomości zbiega się z kolejnymi zaginięciami młodych dziewczyn mieszkających na wyspie. Śledztwo nie przynosi efektów – morderca pozostaje nieuchwytny. W końcu, podejrzenie pada na tajemniczego przybysza znikąd, z którym spotyka się Moll.
Film z jednej strony portretuje realia życia w małej miejscowości, której mieszkańcy żyją w sztywnym gorsecie konwenansów. Każdy kto chce ten gorset rozluźnić, choćby tylko trochę, musi liczyć się z wykluczeniem i stygmatyzacją. Na drugiej szali mamy niewyjaśnioną, a jednocześnie niezwykle silną fascynację tym, co niebezpieczne, dzikie, nieznane. Jest to opowieść o zaufaniu i jego braku, silnych emocjach, odrzuceniu, niespełnionych uczuciach. Być może twórcy próbowali zgłębić mroczne zakamarki ludzkiej psychiki, jednak z marnym skutkiem. Niektóre postaci są zbyt przerysowane, a motywacje działań bohaterów pozostają niejasne i niedostatecznie uzasadnione. Konsekwentnie kreowana atmosfera niepokoju może i wzmaga intensywność filmu, ale kiedy emocje już opadną – całość znacząco blednie.
Godne uwagi są za to dynamiczne, niekiedy bardzo oniryczne zdjęcia, chwilami tworzące klimat ponurej baśni, by za chwilę ukazać klaustrofobiczne wnętrza i miotających się w nich bohaterów rodem z kina psychologicznego, aż w końcu – zmierzające w stronę grozy i horroru. Film lawiruje między gatunkami, nie jest to jednak połączenie zbyt udane. Niestety produkcji nie ratują też godne pochwały aktorskie wysiłki zjawiskowej Jessie Buckley jako Moll i przystojnego Johnny Flynna. Wzajemne przerzucanie się wyrzutami i emocjonalne szantaże są o tyle wiarygodne, co męczące. Całość jest efektowna, ale jednocześnie mało twórcza. Zostajemy bowiem z dość oczywistym wnioskiem, że życie nierzadko bywa przewrotne i trzeba uważać komu się ufa. W tym przypadku, może zamiast w ekran, lepiej spojrzeć w niebo i znajdujące się na nim gwiazdy.
