Wszechstronny, utalentowany i charyzmatyczny aktor amerykańskich średniego pokolenia. Jako dziecko i nastolatek sprawiał duże problemy wychowawcze, wielokrotnie zmieniał szkoły. Jego szkolnym kolegą w Chatsworth High School był Val Kilmer, który później namówił go do wstąpienia do teatralnej Juilliard School.

Po ukończeniu studiów Spacey szybko osiągnął status wybitnego aktora na Broadwayu, gdzie zagrał m.in. z Liv Ulmann oraz u Mike’a Nicholsa. To właśnie ten reżyser dał mu później szansę debiutu filmowego (1986 „Heartburn”, u boku Meryl Streep).

Po serii spektakularnych sukcesów na scenie teatralnej, szeregu ról w filmach telewizyjnych i kilku epizodach, aktor stworzył interesującą kreację w filmie „Glengarry Glen Rose” (1992), w którym rolę dostał z polecenia Ala Pacino, będącego pod wrażeniem jego umiejętności. W tym samym roku zagrał też u Alana Pakuli w filmie „Tolerancyjni partnerzy”.

Spacey dobrze sprawdzał się w specyficznych rolach ekscentryków, które jednak zawsze starannie dobierał zyskując sobie zarówno popularność jak i respekt. Sławy przysporzyły mu znakomite kreacje w dwóch filmach z 1995 roku: „Podejrzanych” Bryana Singera oraz „Siedem” Davida Finchera. Za drugoplanową rolę w tym pierwszym otrzymał nagrodę Oscara. W 1996 roku wziął udział znanym filmie Joela Schumachera „Czas zabijania” (adaptacja powieści Johna Grishama).

W 1997 roku Spacey zdecydował się stanąć po drugiej stronie kamery, debiutując jako reżyser filmem „Albino Alligator”. Spacey zaprosił do współpracy takich aktorów jak Matt Dillon i Viggo Mortensen, film uzyskał jednak mieszane opinie krytyków i nie trafił do szerokiej publiczności.

Rok porażki Spacey’a jako reżysera był jednocześnie rokiem sukcesów aktorskich, które zapewniły mu udane role w „Tajemnicach Los Angeles” oraz w filmie Clinta Eastwooda „Północ w ogrodzie dobra i zła”, gdzie zagrał homoseksualistę, co stworzyło okazję do głupich plotek i spekulacji na temat prywatnego życia aktora, które ma zwyczaj trzymać w tajemnicy. 1998 rok przyniósł kolejną doskonałą kreację, tym razem u boku Samuela L. Jacksona w filmie „Negocjator”.

W przeciwieństwie do wielu aktorów teatralnych, którzy odnieśli sukces w Hollywood, Kevin Spacey nie poświęcił się wyłącznie filmowi, skutecznie godząc i jedno, i drugie. Wśród wielu spektakularnych sukcesów na scenie wymienić można choćby rolę w „The Iceman Cometh”, za którą otrzymał prestiżową Nagrodę Teatralną Laurence’a Oliviera.

W 1999 roku aktor po raz kolejny otrzymał statuetkę Oskara, tym razem za pierwszoplanową rolę w filmie „American Beauty” Sama Mendesa. Rola przyniosła mu wiele innych nagród i wyróżnień (m.in. nagrodę Stowarzyszenia Krytyków na Festiwalu w Toronto, nagrodę BAFTA), a także jeszcze większą sławę.

Wśród kreacji z początku tysiąclecia wymienić można m.in. udział w takich filmach, jak „Przyzwoity przestępca”, „Podaj dalej” (oba w 2000), „K-PAX” czy „Kroniki portowe”, „życie zażycie” Alana Parkera (2003). W 2004 roku Spacey po raz drugi stanął za kamerą (był również współtwórcą scenariusza i odtwórcą jednej z ról) realizując „Wielkie życie” („Beyond the Sea”), film oparty na biografii piosenkarza Bobby’ego Darina.

W 2006 roku zagrał w filmie „Superman: Powrót”, gdzie wcielił się w rolę Lexa Luthora. W 2008 roku był nominowany do Złotego Globu za rolę w obrazie "Decydujący głos". W 2009 roku zagrał Larry'ego Hoopera w filmie "Człowiek, który gapił się na kozy". Rok później widzieliśmy go w produkcji "W krainie pieniądza". W 2011 roku zagrał w filmie "Szefowie wrogowie".

Od 2003 roku jest dyrektorem artystycznym Old Vic Theatre w Londynie. Jednym z godnych podziwu wzorów do naśladowania jest dla Kevina Spacey sztuka aktorska Jacka Lemmona. To jemu dedykował otrzymaną za „American Beauty” nagrodę Akademii.