– Mój syn to jedyna sprawa, której nie chcę w życiu schrzanić. „Mój syn Ezra” to wzruszająca historia ojca (Bobby Canavale), próbującego zrozumieć świat małego autystyka i przekonać do niego otoczenie.
Max to przebijający się komik i rozwiedziony ojciec, który dzieli opiekę nad synem z byłą żoną. Ojcem jest szalonym, zabierającym syna w przebraniu i peruce na kabaret. Płaczącym nad jego niezrozumieniem przez szkołę, awanturującym się w szpitalu za wypisywanie mu zbyt wielu leków psychotropowych. Bo system szkolny na takie dzieci jak Ezra nie ma czasu. Chłopiec bardzo inteligentny, ale nadwrażliwy sensorycznie sprawia problemy. Pewnego dnia przestraszony wbiega prosto pod samochód. Po tym zdarzeniu pojawiają się głosy, że potrzebne jest leczenie farmakologiczne, a może nawet szkoła specjalna. Decyzję popiera matka, była żona (Rose Byrne) będąca głosem rozsądku. To nie do zaakceptowania dla Maxa. On widzi w synu kogoś wyjątkowego, wrażliwego, zdolnego chłopca, który robi postępy każdego dnia. Kogoś niezrozumianego, odrzuconego przez system, trochę jak on sam. Syna i wnuka wspiera dziadek, grany przez Roberta de Niro.
Pewnego dnia Max buntuje się i porywa syna w podróż, gdzie spotka dobrych, akceptujących ludzi i nauczy się więcej, niż w szkole i w szpitalu. Za tę rodzicielską samowolę przyjdzie mu oczywiście zapłacić, bo Ezry będzie poszukiwać policja… Jednym z najbardziej wzruszających momentów tego filmu jest scena, kiedy Ezra pociesza spanikowanego ojca przy interwencji policji – Nie bój się tato, będzie dobrze! Bo to nie jest film tylko o autystycznym dziecku. To jest film o ojcu o prawdopodobnie pewnych cechach Aspergera, który niepotrzebnie spala się w wielu sytuacjach i sam potrzebuje psychologicznej pomocy. Reaguje gwałtownie, czasem nawet trochę agresywnie. Wszystko jest dla niego czarno-białe, zero-jedynkowe. Pewnie dlatego rozpada się jego małżeństwo z żoną, próbującą pomóc Ezrze, który potrzebuje w życiu więcej spokoju. – Mój syn to jedyna sprawa, której nie chcę w życiu schrzanić.
Max na pewno nie jest ojcem idealnym, bo takich rodziców też nie ma. Rodzic autystyka konfrontuje się codziennie z niezrozumieniem otoczenia, które widzi w jego dziecku tylko problem. Na chorobę dziecka nikt rodzica nie przygotowuje, społecznie też nie dostaje zbyt dużego wsparcia. Autyzm oznacza po grecku „w swoim świecie”, a tacie Ezry zależy na tym, żeby tego zdolnego chłopca nie izolować i nie stygmatyzować. Rola Bobby’ego Cannavala jest niezwykle wyrazista i wzruszająca, dominująca w zasadzie obraz. Odtwórca roli Ezry, 15-letni William A. Fitzgerald, sam ma łagodne spektrum autyzmu i duży aktorski talent. Bo pamiętajmy, że autyzm może mieć bardzo różny przebieg, dlatego mówimy o spektrum. U odtwórcy tytułowej roli diagnoza nie miała wielkiego wpływu na jego życie. Scenarzysta (Tony Spiridakis) jest również ojcem autystycznego syna, który stanowił inspirację dla scenariusza.
W filmie Tony’ego Goldwyna widzimy codzienność patchworkowych rodziców autystycznego dziecka bez upiększania i patosu. To ciepły, dowcipny film do obejrzenia z rodziną nie tylko o neuroróżnorodności.
