Scenariusz tej komedii przygodowej powstał na podstawie książki Billa Brysona – popularnego autora książek podróżniczych. Pisarz udał się na wędrówkę Szlakiem Appalachów liczącym 2200 mil w towarzystwie przyjaciela z młodości. Ta opisana przez niego podróż stała się inspiracją do stworzenia scenariusza filmu.
Bill Bryson – poznajemy go, kiedy udziela wywiadu w telewizji śniadaniowej. Twierdzi, że pisarze nie przechodzą na emeryturę, tylko kończą swą egzystencję w bardziej drastyczny sposób. Wkrótce potem postanawia jednak wyruszyć w kolejną podróż. Chce przejść jeden z najdłuższych szlaków pieszych na świecie. Malownicza, pełna przepięknych krajobrazów, trudna trasa, łączy stany Georgia i Maine. Pomysł Billa budzi wśród jego najbliższych przerażenie i niepokój. Pisarz jest już grubo po siedemdziesiątce, a trasa jest bardzo niebezpieczna. Pełno na niej naturalnych przeszkód oraz niebezpiecznych zwierząt jak np. niedźwiedzie czy grzechotniki. Jedynym znajomym, który decyduje się na towarzyszenie Billowi, jest Stephen Katz, dawny kumpel z czasów młodości. Jego forma fizyczna jest bardzo słaba, ale ma on dzięki tej ekspedycji szansę na ucieczkę przed wierzycielami.
Większość zdjęć powstała w Atlancie, gdzie znajdują się niezwykłe lasy, natomiast na Szlaku Appalachów główni bohaterowie filmowani byli w charakterystycznych, legendarnych miejscach, do których nie można było dojechać samochodem. Do zdjęć z powietrza użyto dronów. W efekcie powstały piękne filmowe pejzaże.
Wśród takiej scenerii z wolna poruszają się dwaj starsi panowie. Jeden osiągnął w życiu wiele, zrobił karierę, ma szczęśliwą rodzinę, ale coś ciągle ciągnie go w świat. Losy drugiego były mniej poukładane, ogólnie można powiedzieć, że nieokrzesany staruszek prowadził hulaszczy tryb życia i trochę tak mu zostało. Mamy więc duet mocno kontrastujących ze sobą postaci. Wiadomo, że obydwaj mężczyźni w młodości odbyli razem podróż po Europie. Potem ich kontakt się urwał. Po latach znowu poznają się na nowo. Sporo wspominają i prowadzą rozmowy o życiu. Na trasie spotykają różnych ludzi. Przede wszystkim są to młodzi wędrowcy. Tempo ich marszu jest bardzo irytujące – nie tylko dla bohaterów. W bardzo sztuczny sposób ci piechurzy prawie biegną. To jednak nic w porównaniu z charakterkami młodzieży, której przedstawicielką jest wyjątkowo uciążliwa (a zarazem śmieszna) Mary Ellen. Im dalej w trasę, tym więcej przygód, czasami takich, które dają nieźle w kość.
„Piknik z niedźwiedziami” to film przygodowy, komedia i kino drogi w jednym. Zaskakuje w nim to, że jest to film o starości. Bohaterowie próbują udowodnić sobie, że jeszcze na nią nie czas. Tymczasem wszystko wskazuje na to, że ona puka coraz głośniej do drzwi. Dlatego sporo jest w tej opowieści nostalgii, pomimo jej lekkiego i humorystycznego tonu. Niestety scenariusz filmu jest trochę za prosty, przewidywalny i schematyczny. To, co ożywia obraz, nadaje mu barw i charakteru to mistrzowska gra legendarnych gwiazd ekranu i świetnie przedstawiony przez nich duet starych przyjaciół.
