W „Jeźdźcach sprawiedliwości” zdobywca Oscara, Anders Thomas Jensen, przedstawia swoje własne spojrzenie na studium przypadku. W krwawym kinie akcji, przepełnionym czarnym humorem, nic nie dzieje się bez powodu. Nie jest to do końca film w stylu, który jest mi bliski i jego odbiór był dla mnie dość trudny.

W katastrofie pociągu ginie żona Marcusa (Mads Mikkelsen), żołnierza przebywającego na misji w Afganistanie. Pogrążony w żałobie mężczyzna wraca do domu, by zaopiekować się swoją nastoletnią córką. Nie dogadują się, Marcus nie zgodził się na terapię, a jego pierwszą reakcją podczas konfliktu jest przemoc fizyczna. Akcja zaczyna się wówczas, gdy zwraca się do nich Otto (Nikolaj Lie Kaas), niedoceniany naukowiec, który przeżył katastrofę. Rozpoczyna się szaleńcza akcja, by zniszczyć gang Riders of Justice, który spowodował wypadek. Marcusa i Otto wspierają haker Lennart (Lars Brygmann) i komputerowiec Emmenthaler (Nicolas Bro).

Początkowo linie fabularne przeplatają się, przez co poznajemy bohaterów w różnych sytuacjach, zaś wszystkie są istotne dla dalszej fabuły. Gdy już zaczynają działać razem, nadal każdy z nich ma swój czas ekranowy, przeszłość, traumę, motywacje i możliwość rozwoju. Każdy inaczej reaguje na śmierć, przemoc wszelkiego rodzaju czy złe wieści. Reżyser wykorzystuje stereotypy i raczej nie stara się ich przełamywać. Żołnierz jest brutalny, mózgowcy dziwni, a nastolatka boi się dodatkowych kilogramów. Jednak bohaterowie ewoluują, stopniowo poznajemy ich przeszłość, obserwujemy, jak zmagają się z wieloma traumami. Akcja jest bardzo szybka, ale są chwile spokoju. Zdecydowanie nie jest to moja ulubiona rola Madsa Mikkelsena, ale aktorsko nic nie można mu zarzucić. Reszta obsady również reprezentowała wysoki poziom.

Film jest bardzo rozwinięty pod względem psychologicznym. Ciekawie pokazuje mózgowców, ludzi niezwykle inteligentnych, genialnych naukowców i hakerów, którzy jednak nie do końca są przystosowani do życia w społeczeństwie. Chwilami wydają się przerysowani, trudno ich polubić, pojawia się absurd i groteska. Kwestia przypadku przewija się przez cały film, stanowi bardzo ciekawy punkt wejścia i wyjścia. Inne aspekty były w miarę do przewidzenia, ale bardzo inteligentne podejście do statystyki, przypadku, badań naukowych czy połączeń pomiędzy poszczególnymi wydarzeniami losowymi.

Ciężka, czarna komedia - to naprawdę trzeba lubić. Reżyser momentami jedzie po bandzie. Zwykle nie mam za bardzo problemów z takim humorem, jednak za nim nie przepadam. Groteska, śmierć, przemoc mi nie przeszkadzają w żartach, jednak drwiny z napaści seksualnej wobec nieletnich sprawiają, że czuję się nie do końca komfortowo. Niektóre aspekty podobały mi się bardzo i, mimo że nie lubię tego gatunku, to czas spędzony na seansie nie uważam za stracony. Skandynawska produkcja na pewno spodoba się fanom krwawego kina akcji.