Pacino należy do najwybitniejszych aktorów amerykańskich. 18 października 1997 r. otrzymał swoją gwiazdę na hollywoodzkim Walk Of Fame. Dwa lata później magazyn "Empire" przyznał mu miejsce na liście 100 najważniejszych ludzi w dzisiejszej kinematografii. Laureat licznych wyróżnień, nagród i nominacji, w tym 8 do Oscara (statuetkę odebrał raz), 5 do nagrody Brytyjskiej Akademii Filmowej (otrzymał ją 2 razy) oraz 13 do Złotego Globu (wygrał 2 razy).
Urodził się jako jedyne dziecko ubogich imigrantów z Sycylii we wschodnim Harlemie. Jego ojciec, Salvatore, zajmował się sprzedażą ubezpieczeń, natomiast matka, Rose, prowadziła dom. Gdy miał dwa lata, państwo Pacino rozwiedli się i Al przeprowadził się razem z Rose w okolice Bronx Zoo. Jeszcze w szkole lubił odgrywać przed kolegami różne scenki z filmów, które obejrzał razem ze swoją matką oraz ze swojego zmyślonego dzieciństwa w Teksasie. Nauczyciele chętnie obsadzali go w szkolnych przedstawieniach. Gdy miał 14 lat zobaczył inscenizację "Mewy" Czechowa i zadecydował, że chce zostać aktorem. Dostał się do High School of Performing Arts, którą jednak porzucił w wieku 17 lat. Zaczął chwytać się różnych drobnych prac, aż wreszcie zaoszczędził na czesne szkoły aktorskiej Herbert Berghof Studio. Jednocześnie podejmował swoje pierwsze próby reżyserskie i aktorskie w teatrach off-broadwayowskich. Szybko zdobył uznanie i w 1966 r. został przyjęty do Lee Strasberg Actors' Studio, gdzie uczył się razem z Dustinem Hoffmanem.
Pierwsze sukcesy na scenie przyszły błyskawicznie. Spektakl "The Indian Wants the Bronx" przyniósł mu nagrodę Obie dla najlepszego aktora sezonu 1967/68. Wkrótce Pacino zaczął regularnie występować na Broadwayu, m.in. w sztuce "Does the tiger Wear a Necktie", za którą otrzymał nagrodę Tony. W kinie zadebiutował w 1969 r. w "Me, Natalie" Freda Coe. Dwa lata później występ w "Narkomanach" Jerry'ego Schatzberga przyniósł mu rozgłos oraz ukształtował jego wizerunek na najbliższe lata. Po raz pierwszy Pacino wcielił się w rolę skłóconego z sobą i resztą świata outsidera, miotanego wewnętrznymi sprzecznościami, brutalnego, ale jednak wzbudzającego sympatię widza. W 1972 r. otrzymał swoją pierwszą nominację do Oscara za występ w pierwszym "Ojcu chrzestnym" Francisa Forda Coppoli, gdzie umiejętnie przedstawił przemianę Michaela Corleone z idealisty w bezwzględnego gangstera. Kolejną nominację do nagrody Akademii przyniósł mu film "Serpico" (1973) Sidneya Lumeta. Pacino był już gwiazdą. Dużym powodzeniem cieszyły się też jego następne filmy: "Strach na wróble" (1973) Schatzberga, "Pieskie popołudnie" (1975) Lumeta, "... i sprawiedliwość dla wszystkich" (1979) Normana Jewisona. Koniec lat 70. oraz pierwsza połowa lat 80. przyniosły kilka mniej udanych ról. Porażką okazała się luźna adaptacja powieści Remarque'a, melodramat "Bobby Deerfield" (1977). Słabo ocenione zostały także filmy Williama Friedkina "Zadanie specjalne" (1980) oraz Hugh Hudsona "Rewolucja" (1985). Pacino przez chwilę rozważał rezygnację z dalszej kariery.
Po czterech latach jednak powrócił. W "Morzu miłości" (1989) Harolda Beckera zagrał zgorzkniałego policjanta. Powodzeniem cieszył się melodramat "Frankie i Johnny" (1991) Garry'ego Marshalla. Wielkim sukcesem okazały się "Życie Carlita" (1993) Briana de Palmy, "Donnie Brasco" (1997) Mike'a Newella oraz "Gorączka" (1995) i "Informator" (1999) Michaela Manna. "Zapach kobiety" (1992) w reżyserii Martina Bresta przyniósł Pacino statuetkę Akademii Filmowej oraz Złoty Glob. W 2000 r. na ekrany polskich kin wszedł jego kolejny film "Męska gra" w reżyserii Briana de Palmy. W 2001 r. można było go zobaczyć w "Simone" oraz "Chinese Coffee". Jego role z lat 90. to postacie dojrzałych mężczyzn, doświadczonych przez życie, twardych, często zgorzkniałych cyników, którzy jednak nie wahają się ryzykować i dla których najważniejszy jest honor.
Pacino nigdy nie zrezygnował z teatru. Jeszcze w 1977 r. zdobył kolejna nagrodę Tony za występ w sztuce "The Basic Training of Paulo Hummel". W 1996 r. zadebiutował także jako reżyser, producent i scenarzysta dokumentu o realizacji "Ryszarda III"- "Sposób na Szekspira", za który otrzymał nagrodę Amerykańskiej Gildii Reżyserów oraz nominację do nagrody dla twórców niezależnych - Independent Spirit Award.
W 2001 roku otrzymał honorowego Złotego Globa za całokształt twórczości.
W roku 2005 zagrał specjalistę w dziedzinie zakłądów sportowych w filmie "Podwójna gra" (Two for the Money). W 2007 roku wcielił się w rolę Williego Banksa w "Ocean's Thirteen", zagrał także główną rolę w filmie "88 minut".
