Wyobraźmy sobie, że każdy ruch sprawia nam ból, podniesienie kubka zmienia się w wielogodzinną czynność, a słowa grzęzną w gardle. Możemy próbować komunikować się tylko spojrzeniem w nadziei, że ktoś spróbuje nas zrozumieć. Jest to straszna wizja, jednak tak właśnie wygląda świat głównego bohatera filmu „Chce się żyć” w reżyserii Macieja Pieprzycy.

Mateusz, który cierpi na rozległe porażenie mózgowe nie może mówić ani swobodnie się poruszać. Lekarze od razu wydali na niego wyrok: Mateusz do końca życia będzie rośliną. Diagnoza okazuje się jednak błędna, ponieważ chłopiec doskonale wie i rozumie co się wokół niego dzieje. Z płynącej z offu narracji dowiadujemy się również co myśli i czuje. Okazuje się, że ma poczucie humoru i uwielbia astronomię. Denerwuje się kiedy jest nierozumiany i jednocześnie przeżywa swoje miłości i rozczarowania. Ma również naturalne, młodzieńcze fascynacje, np. kobiecymi piersiami. Wydaje się pogodzony z losem, jaki go spotkał. Nie zastanawia się nad tym dlaczego to jego dotknęła choroba, nie uskarża się ani nie lituje się nad sobą. Za to każdego dnia podejmuje walkę i próbuje udowodnić, że chociaż ciało jest niesprawne to umysł pracuje, jak u każdej zdrowej osoby.

Reżyser Maciej Pieprzyca podjął temat dobrze znany światowej kinematografii, jednak na polskim gruncie jest to zupełna nowość. Podkreślić należy, że film oparty jest na prawdziwej historii. Zdrowi ludzie często nie wiedzą jak mają się zachować w towarzystwie osoby niepełnosprawnej. Zazwyczaj bardzo współczują choroby i nie są w stanie prócz niej zobaczyć tego prawdziwego „ja”. Tak właśnie jest z Mateuszem, który marzy o tym, aby jego kalectwo nie było jedynym co dostrzega otoczenie. Reżyser pokazał świat osób niepełnosprawnych bez fałszywej litości i taniego sentymentalizmu. Bardzo dobrze również poruszył sprawę miłości, zachowania godności oraz nie bał się pokazać życia erotycznego osób upośledzonych.

 

Film nie odniósłby takiego sukcesu bez Dawida Ogrodnika, który perfekcyjnie zagrał Mateusza. Czasami miało się wrażenie, że na ekranie faktycznie oglądamy osobę niepełnosprawną, a nie aktora, który się w nią wciela. Widać, że Dawid całkowicie „wszedł” w rolę.  Na uwagę zasługuje także Kamil Tkacz, który również odegrał rolę Mateusza, ale z czasów jego dzieciństwa. Obaj aktorzy bardzo dobrze upodobnili się do siebie pod względem gestów, ruchów i mimiki twarzy. Z pewnością takie zadanie nie było proste, jednak wyszło im to bez wątpienia idealnie. W rolach drugoplanowych wystąpili Dorota Kolak i Arkadiusz Jakubik, którzy zagrali rodziców Mateusza. Były to postacie bardzo od siebie odmienne. Arkadiusz Jakubik, jako ojciec zarażał swojego chorego syna jasnym spojrzeniem na świat i uczył go, aby czerpał radość nawet z najmniejszej rzeczy. Natomiast Dorota Kolak odegrała postać bardziej złożoną, która nie dała rady udźwignąć rzeczywistości.

 

Film „Chce się żyć” pokazuje temat niepełnosprawności w sposób bardzo wyważony. W tym obrazie możemy zobaczyć jak wygląda życie osoby chorej, co ją interesuje, jakie przeżywa emocje i problemy. Wszystko to przedstawione jest bez patosu i wielkich słów.  W „Chce się żyć” nie znajdziecie również nadziei, że każdą przeciwność losu można pokonać, ale za to dowiecie się, że zawsze warto walczyć, nawet w najcięższych sytuacjach. Po prostu chce się żyć.