Film opowiada historię krótkiego, ale intensywnego życia błogosławionej siostry Marii Faustyny Kowalskiej. Żyła tylko 33 lata, ale swoją pobożnością, skromnością i pokorą dla zrządzeń losu zaskarbiła sobie uwielbienie i cześć u wiernych i duchowieństwa.

Jest początek XX wieku i aby zostać przyjętą do klasztoru, należy wnieść posag. Faustyna już jako dziewczynka była bardzo religijna i zbierała każdy zarobiony grosik na tenże posag. Gdy dostaje się do klasztoru, przeżywa głębokie rozczarowanie - otacza ją grupa złośliwych, zawistnych i leniwych sióstr. Jej wiara jest jedynym oparciem. Jest pogodna i bez żalu znosi trudy pracy w klasztornej piekarni. Jej pierwsze widzenie Chrystusa nie zostaje poważnie potraktowane i Faustyna zostaje "karnie" przeniesiona do klasztoru w Wilnie. Tam znajduje zrozumienie u spowiednika ks. Sopoćko, który pomaga jej w spełnieniu widzenia w którym objawia się jej postać Chrystusa - powstaje charakterystyczny i obecnie powszechnie znany obraz. Pracując w ogródku Faustyna nabawia się gruźlicy. Jest coraz słabsza, pomimo tego żarliwie się modli i nie traci wiary. Po interwencji siostry Felicji obie wracają do Płocka, gdzie Faustyna po próbach wyleczenia umiera.

Film był w momencie premiery wydarzeniem zarówno kulturalnym jak i religijnym - jego powstanie zbiegło się z kończącym się procesem beatyfikacyjnym Faustyny (1993) Dorota Segda dostała na festiwalu w Gdyni (1994) nagrodę za rolę kobiecą . Jest to film o zderzeniu naiwności i szczerej miłości z rzeczywistością i ludzkimi słabościami doczesnymi.

źródło: internet