Peter Jackson w ostatniej dekadzie przyzwyczaił nas do kolejnych, sygnowanych swoim nazwiskiem, wysokobudżetowych widowisk. Trylogia „Władca Pierścieni” czy „King Kong” to filmy tyle efektowne i wizualnie dopracowane w każdym detalu, co puste i typowo komercyjne. Z tym większym zaskoczeniem przyjąłem fakt, że Jackson podjął się przeniesienia na kinowy ekran kontrowersyjnej powieści obyczajowej „The Lovely Bones” autorstwa Alice Sebold. Opowieść pisarki o brutalnie zamordowanej czternastolatce, która zza grobu opowiada nam o swoim życiu, namiętnościach, rodzinie, a także o swoim oprawcy, to wręcz gotowy scenariusz na świetny film. W życiu jednak czasem bywa tak, że nawet najzdolniejszym reżyserom przytrafiają się wpadki. Nie ustrzegł się ich w tym wypadku nawet jeden z największych wizjonerów kina ostatnich lat.

Susie Salmon to typowa czternastoatka: nie zawsze dogaduje się z rodzicami, ma „swój świat”, podkochuje się w szkolnym koledze. Ot, zwykła dziewczynka jakich miliony. Susie ma jednak pecha. Pewnego dnia wpada bowiem w sidła mieszkającego po sąsiedzku zwyrodnialca. W wyniku tego spotkania wszelkie plany i zamierzenia dziewczynki nie będą miały nigdy okazji zostać zrealizowane, a sama nastolatka nie zdmuchnie już świeczek na kolejnym urodzinowym torcie. Susie patrzy jednak na naszą ziemską rzeczywistość z innego wymiaru, będącego stanem pośrednim między Ziemią a absolutem. Widzi rozpacz rodziny i postępujący jej rozpad, widzi bezowocne poszukiwania sprawcy morderstwa, a także świat, w którym już jej nie ma. Wie także, że do domu nigdy już nie wróci. Nie przeszkadza jej to jednak pośrednio nadal mieć wpływ na losy swoich najbliższych. 

Już początek filmu zapowiada dzieło nieszablonowe. Reżyser sprawnie buduje napięcie dzięki świetnej muzyce i fantastycznemu montażowi (oklaski na stojąco). Przez pierwsze pół godziny z minuty na minutę projekcji moja szczęka zbliżała się niebezpiecznie coraz bliżej podłogi. Niestety po śmierci Susie film zwyczajnie traci na dynamice. Między poziomem świetnie rozwijającej się akcji na Ziemi a nudnymi (choć momentami genialnymi pod względem wizualnym) scenami w „przedsionku” niebios, istnieje zbyt duża dysproporcja, co owocuje „rozpadaniem” się filmu niejako na dwie części. Pompatyczne i przepełnione patosem dialogi serwowane przez główną bohaterkę zza światów, tylko w niewielkim stopniu są rekompensowane dzięki fantasmagorycznym i pełnym niesamowitych barw ujęciom, przedstawiającym „pośredni” stan duszy Susie. W wielu scenach Jackson dał się wyraźnie ponieść swojej nieskończonej wyobraźni.

Widać także jak na dłoni, że reżyser nie był do końca pewien, kogo chce uczynić odbiorcą swojego dzieła. Dla najmłodszych widzów film ten jest po prostu za ciężki, dla starszych z kolei zbyt „wygładzony”. Historia spisana przez Alice Sebold to natomiast kawał cięższego dramatu psychologicznego, który aż prosił się o bardziej mroczną stylizację.

Jednak największym błędem Jacksona było kompletowanie obsady. O ile nastoletnia Saoirse Ronan (nominowana już do Oscara za rolę w „Pokucie”) po raz kolejny błyszczy (dosłownie i w przenośni), i radzi sobie wyśmienicie, o tyle wcielający się w rolę jej rodziców Mark Wahlberg i Rachel Weisz spisują się wyraźnie poniżej oczekiwań. Każdy wielki reżyser w Hollywood powinien widzieć, że nie można obsadzać Wahlberga w rolach dramatycznych, gdyż prawdopodobnie położy cały film. Jeszcze gorzej wypada Weisz, która sprawia wrażenie kompletnie wypalonej. Na drugim planie bryluje z kolei Stanley Tucci, który w roli mordercy z sąsiedztwa spisuje się rewelacyjnie.

„Nostalgia Anioła” to na pewno obraz, z którym warto się zapoznać. Oryginalne spojrzenie na kwestię stopniowego odchodzenia z naszego świata ma w sobie dużo świeżości, a sama historia na pewno jest w stanie głęboko nas poruszyć. Od Jacksona wymagam jednak czegoś więcej: filmów wybitnych, które wychodzą daleko poza utarte wcześniej schematy i biegną swoją własną ścieżką. Taki już los dzieł filmowych geniuszy...