„Piękna bajka o koszmarnym świecie” – tak reklamowane są „Księżniczki”, film Fernando Leóna de Aranoa (reżyseria i scenariusz), który do Polskich kin trafia ponad 2 lata po światowej premierze. Czy okres Świąt Bożego Narodzenia może być odpowiednim momentem na zapoznanie się z filmem obrazującym zepsuty, niebezpieczny i odpychający świat prostytutek? Oczywiście, bo na dobre kino każdy czas jest odpowiedni...

Caye (Candela Peña) wywodzi się z rodziny klasy średniej. Jej matka do dziś nie otrząsnęła się po śmierci męża, który umarł 3 lata temu. Inaczej wygląda sytuacja z rodzeństwem dziewczyny, które stara się iść naprzód, co udaje się całkiem przyzwoicie. Mimo że rodzina – przynajmniej powierzchownie – trzyma się razem (częste wspólne obiady), to jednak nie zna tajemnicy Caye i nawet nie podejrzewa, że ta jest prostytutką. Gdy dziewczyna nie jest akurat z klientem, wolny czas spędza w salonie fryzjerskim, gdzie wraz z koleżankami po fachu narzeka na ciężki los. Nie jest łatwo, ponieważ miejscowym damom do towarzystwa poważną konkurencję robią imigrantki, których cennik i zakres usług jest atrakcyjniejszy (z punktu widzenia klientów). Jedną z nich jest Zulema (Micaela Nevárez), pochodząca z Dominikany matka 5-letniego chłopca. Sprzedaje się właśnie dla niego, pragnie zaoszczędzić jak najwięcej pieniędzy i wrócić do domu. Wkrótce między nią a Caye zawiązuje się przyjaźń. Prawdziwa i szczera.

Powyższy opis dobitnie świadczy o tym, że „Księżniczki” nie są filmem dla wszystkich (bo czy w ogóle takowy istnieje?). To nie jest z pewnością wada, gdyż w obecnych czasach duża część widzów podejrzliwie patrzy na produkcje spoza USA. Szkoda, bo sporo takich filmów jest naprawdę wartościowych i stanowi świetną odskocznię od obrazów made in Hollywood.

Z pewnością scenariusz „Księżniczek” nie należy do specjalnie wyszukanych. Przedstawiona historia nie jest zbyt zawiła czy nieprzewidywalna, ale nie sądzę, by mogło to negatywnie wpływać na postrzeganie całości. Są tu inne smaczki. Przede wszystkim muzyka, która zarówno w warstwie instrumentalnej (Alfonso Vilallonga) jak i „piosenkowej” (Manu Chao) idealnie wpasowuje się w klimat filmu, czy nawet podkreśla go (brawa za tłumaczenie tekstów).

Na słowa uznania zasłużyły też odtwórczynie głównych ról, a zwłaszcza Candela Peña jako Caye. Aktorka zagrała bardzo naturalnie i przekonująco, za co uhonorowana została nagrodą Goya, podobnie zresztą jak Micaela Nevárez (Zulema) i Manu Chao (za piosenkę „Me Llaman Calle”).

Zaskoczyło mnie, że reżyser oszczędził widzom taniego moralizatorstwa. Nie osądza bohaterek - nie wybiela ich, ale też nie oczernia. Pokazuje jedynie, że one także o czymś marzą. I nieważne, że dla jednych jest to chęć powrotu do syna, a dla drugich operacja piersi. Marzenia mają bowiem wielką moc. Znamienne zresztą jest to, co mówi Caye o religii. Dziewczyna nie do końca wierzy w Boga i uważa, że gdyby po śmierci nie czekało ją już nic, to wcale nie byłoby tak najgorzej. Ponieważ naprawdę źle byłoby wtedy, gdyby miała jeszcze jedno życie. Takie jak to...

Idąc do kina przygotowany byłem na ciężki i „nieprzystępny” film. Początek tylko potwierdzał moje przypuszczenia, jednak wraz z upływem czasu okazało się, że „Księżniczki” trafiają w mój gust (i wcale nie chodzi mi o występujące panie). Generalnie jest to pozytywny film, z niewielką dawką humoru, seksu (dobrze, że nie jest czynnikiem dominującym) i prostych, nieskomplikowanych życiowych mądrości. Okazuje się bowiem, że do szczęścia wcale dużo nie potrzeba...